تنیسفا: در سال ۲۰۱۰ وقتی تنها ۲۳ سال سن داشت در مسابقات آزاد مادرید دست به خلق شگفتی بزرگی زد و موفق شد با شکست هنین، یانکوویچ و وینس ویلیامز که هر سه روزی زن شماره یک تنیس جهان بودند، قهرمانی را از آن خود کند و به یک قدمی حضور در جمع ۱۰ زن برتر تنیس جهان برسد. پیروزی بر تنیس‌بازان نام‌دار دیگری هم در کارنامه‌اش دیده می‌شود؛ شاراپووا، آزارنکا، بارتولی، اسکیاونه، وزنیاکی، سافینا و بسیاری دیگر. رقبایش ضربات او را سهمگین و غیرقابل مهار می‌خواندند و کارشناسان، آینده‌‌ی ورزشی‌اش را درخشان توصیف می‌کردند. اما درست در زمانی که می‌توانست جای پای‌ش را در بین بهترین‌های تنیس جهان محکم کند، وارد حاشیه شد و به سرعت از روزهای اوج خود فاصله گرفت؛ اختلاف با پدر، سردرگمی در انتخاب مربی، تمرینات نامنظم و حتی جنجالی که اهدای راکت‌هایش به احمدی‌نژاد به پا کرد، تنها بخشی از مشکلات وی در طول پنچ، شش سال گذشته بوده‌اند.
ارغوان رضایی اکنون در ۲۹ سالگی و در حالی که رتبه‌ای در رده‌بندی جهانی ندارد، از عزمش برای بازگشت به سطح اول تنیس جهان و روزهای خوب گذشته سخن می‌گوید. او که همیشه خود را با افتخار یک ایرانی می‌داند، چند روزی است برای گذراندن تعطیلات کریسمس به سرزمین مادری‌اش آمده است. در حاشیه سفر زن شماره ۱۵ سابق تنیس جهان، فرصتی فراهم شد تا با او در باشگاهی واقع در غرب تهران هم‌کلام شویم. ارسلان رضایی، پدر ارغوان نیز ما را در این گفت‌وگو همراهی می‌کرد.
خانم رضایی، از آخرین وضعیت تمرینات و میزان آمادگی خود برای حضور در مسابقات فصل آینده بگویید؟
ارغوان رضایی: الان حدود 4 ماه است که تمام‌وقت مشغول تمرین هستم تا دوباره به اوج برگردم. اول بدنسازی سنگین انجام دادم، چون 4 سال است که مسابقه نداده‌ام و باید قدرت بدنی و انرژی‌ام دوباره برگردد. هدفم این است که بتوانم از اواخر ماه ژانویه دوباره در مسابقات حاضر شوم. الان در جدول رده‌بندی رتبه‌ای ندارم و امتیازم صفر شده است. سال گذشته در یک مسابقه 50 هزار دلاری بدون هیچ‌گونه تمرینی شرکت کردم و شماره 120 جهان را با نتیجه 1-6 و 0-6 شکست دادم؛ یعنی هنوز توانایی دارم. اما چون باختن را دوست ندارم، ترجیح دادم که تنیس را برای مدتی کنار بگذارم و زمانی دوباره شروع به بازی کنم که بدانم توانایی لازم برای بردن را دارم.
آیا فکر می‌کنید دوباره بتوانید به اوج برگردید؟
ارغوان رضایی: اینکه بتوانم برگردم یا نه را فقط خدا می‌داند اما اگر ذره‌ای هم تردید داشتم که موفق نمی‌شوم مطمئن باشید اصلا به برگشتن فکر نمی‌کردم و برایش سختی نمی‌کشیدم.
مشخص است که در کدام تورنومنت‌ها شرکت خواهید کرد؟
ارغوان رضایی: یک تورنومنت 25 هزار دلاری در فرانسه است که در آن شرکت می‌کنم. سعی می‌کنم در مسابقات ITFـی که در اروپاست شرکت کنم. مسابقات 10 هزار و 25 هزار دلاری که بتوانم اول در آن‌ها نتیجه بگیرم و در جدول رده‌بندی تا رده‌ی 500 و 400 بالا بیایم. بعد که از این مسابقات نتیجه گرفتم، در تورنومنت‌های 50 هزار و 75 هزار دلاری و WTA و در گرند اسلم‌ها نیز سهمیه دریافت کنم.
آیا در مسابقاتی که در فرانسه برگزار می‌شود به شما وایلد کارت داده می‌شود؟
ارغوان رضایی: ممکن است داده شود اما من نمی‌خواهم. چون مایلم در تورنومنت‌های بزرگ‌تر از سهمیه‌ام استفاده کنم. به دلیل اینکه ما برای استفاده از سهمیه، محدودیت داریم. 3 سهمیه در جدول اصلی و 3 سهمیه در جدول مقدماتی که سعی می‌کنم آن‌ها را خوب انتخاب کنم.
برای دریافت سهمیه‌ی گرند اسلم رولند گروس امید دارید؟
ارغوان رضایی: بله. خیلی زیاد. هدفم این است که حداقل در جدول مقدماتی حضور داشته باشم. اگر بتوانم، فکر می‌کنم فدراسیون فرانسه برای حضور در جدول اصلی به من سهمیه خواهد داد.
ارسلان رضایی: ما انگیزه‌ی دیگری داریم. در ماه می و ژوئن مسابقات رولند گروس شروع می‌شود. اگر ارغوان بتواند در 4 تا 5 مسابقه‌ی 10 هزاری پیروز شود، می‌تواند در رولند گروس هم حضور پیدا کند چون ضرباتش خیلی سنگین است و بازیکنانی که در آن رده بازی می‌کنند، قدرت دست ارغوان را ندارند. اگر 4 یا 5 مسابقه‌ی 10 هزار دلاری را ببرد، آن‌وقت می‌تواند در مسابقات 25 هزار دلاری شرکت کند. و اگر در 2 تورنومنت 25 هزار دلاری پیروز شود، در بین 100 نفر جای خواهد گرفت و با امتیازات خودش می‌تواند وارد تورنومنت رولند گروس شود.
شما سال گذشته هم در مصاحبه‌ای با سایت WTA از عزم خودتان برای بازگشت به تنیس در سال ۲۰۱۶ صحبت کرده بودید، اما اتفاقی نیفتاد، آیا این بار متفاوت است؟
ارغوان رضایی: بله. من به WTA گفتم که مجددا می‌خواهم تنیس را شروع کنم. چون مردم فکر می‌کردند که تنیس را کنار گذاشته‌ام. هدف از آن مصاحبه این بود که بگویم تنیس را کنار نگذاشته‌ام و می‌خواهم دوباره شروع کنم. سال 2016 دوباره شروع کردم اما از ناحیه زانو و کمر مصدوم شدم. الان دو مربی بدنساز دارم که مربی تیم فوتبال فرانسه هستند و آن‌ها هر روز با من کار می‌کنند. من می‌گویم که می‌خواهم دوباره به اوج برسم. اگر نشد که نشد. اما یک بار شده چرا برای دومین بار نشود؟ گاهی وقت‌ها بهتر است کار خودمان را متوقف کنیم. وقتی که فشار و خستگی زیادی در بدن و فکرمان باشد، دیگر نمی‌توان پیشرفت کرد. الان انگیزه‌ی بالایی دارم. خواسته‌ای که الان دارم شاید زمانی که 15ام جهان بودم، نداشتم. الان سن‌م بیشتر است.
تاسف نمی‌خورید که بهترین سال‌های عمر ورزشی‌تان را از دست دادید؟ از ۲۴ سالگی تا ۲۹ سالگی؟
ارغوان رضایی: من از 6 سالگی تنیس را شروع کردم و فشار فیزیکی و فکری زیادی را در زندگی شخصی و حرفه‌ای تحمل کردم. گاهی وقت‌ها خیلی مهم است که آدم به خودش فکر کند، استراحتی بکند و به خودش بگوید شاید من بازیکن حرفه‌ای هستم اما آدم هم هستم. سن من الان زیاد بالا نیست. 29 سالم است. خیلی‌ها هستند که تنیس را دیر شروع می‌کنند. الان بازیکنانی هستند که ازدواج کردند و بچه‌دار شدند. و احتمالا دوباره برمی‌گردند، من هم برمی‌گردم.
بسیاری از بازیکنان در تعطیلات بین فصل به کمپ‌های بزرگ می‌روند و در آن‌جا تمرین می‌کنند، مثل کمپ آقای موراتغلو، یا کمپ نیک بولتیری در آمریکا. شما قصد ندارید در کمپ خاصی تمرین کنید؟
ارغوان رضایی: من مدت زیادی در کمپ‌ها بودم. به کمپ آقای موراتغلو هم رفته‌ام. آن کمپ‌ها خوب هستند به شرطی که در وضعیت مسابقه دادن باشید. وقتی در بین 100 نفر اول جهان باشم. شاید دو ماه از تمریناتم را در تعطیلات بین فصل بتوانم در یک کمپ انجام دهم. الان 4 سال است که من مسابقه‌ای ندادم و باید از اول شروع کنم. باید ببینم که چطور پیشرفت می‌کنم. من زیاد به دور نگاه نمی‌کنم. به همان تورنومنتی که قرار است شرکت کنم، فکر می‌کنم و نگاه می‌کنم که پیشرفتم چگونه بوده؛ شاید یک‌دفعه جهش کنم و شاید هم نکنم. باید ببینم که شرایط چطور پیش می‌رود. کمپ‌ها خوب هستند اما فعلا به درد من نمی‌خورند.
آیا قصد دارید در کنار پدرتان از مربی‌های دیگر هم استفاده کنید؟ شما در گذشته همکاری بسیار موفقیت‌آمیزی با پاتریک موراتغلو داشتید. اوج دوران ورزشی شما هم به همان زمان بر می‌گردد…
ارغوان رضایی: بله من با موراتغلو در کنار پدرم کار کردم. پدرم یک چیزی به من یاد می‌دهد و موراتغلو هم چیز دیگری.
منظور این است که مربی دیگری به کادر فنی خود اضافه کنید، مثلا الان کارلوس مویا به تیم مربی‌گری نادال اضافه شده و عموی نادال نیز همچنان در کنار او هست…
ارغوان رضایی: نمی‌توانم بگویم کسی نیاید. اگر ببینم مربی‌ای می‌تواند به من کمک کند و چیزی از او یاد بگیرم، نمی‌گویم؛ نه. اما فعلا در برنامه‌هایم نیست.
ارسلان رضایی: ببینید من با اضافه کردن مربی دیگر مخالف هستم. ارغوان از 5 سالگی با من تنیس را شروع کرده تا 4 سال پیش که بازی را کنار گذاشته بود. ما 8 ماه بیشتر پیش پاتریک موراتغلو نبودیم. ایشان با حقه‌بازی ما را پیش خودش برد.
ممکن است کمی بیشتر توضیح دهید؟
ارسلان رضایی: بله. ایشان (موراتغلو) به وسیله همسرش با ارغوان دوست شدند. ما را به آکادمی بردند و جاهای مختلف آن را نشان‌مان دادند. بعد هم قراردادی بستند و 10 درصد درآمد ارغوان را می‌خواستند. برخلاف نظرم، به خواسته ارغوان احترام گذاشتم و قرارداد را امضا کردیم. تنها مزیتی که آن‌جا داشت این بود که مربی بدنسازش برای ما مناسب بود. به چه دلیل؟ چون ارغوان بدنسازی‌ش را با من خیلی سخت انجام می‌داد. یعنی همیشه از کورنومتر عقب بود. اما از زمانی که پیش ایشان رفتند، حرف مربی بدنساز آن‌ها را بهتر گوش می‌کرد. پدر و دختر همیشه در مورد بدنسازی با یکدیگر مشکل دارند. به همین دلیل می‌گذارم این انتخاب را انجام دهد. اما خودش (ارغوان) می‌داند در تنیس، نه در فرانسه، نه در اروپا و نه در کره‌ی زمین کسی را مثل پدرش پیدا نمی‌کند که به راحتی او را به اینجا برساند. ارغوان عین آسانسور از جدول رده‌بندی بالا رفت و 13ام جهان شد. بعد از آن هم خودش تصمیم گرفت که تنیس را به مدت 4 سال کنار بگذارد. در این فاصله چند مربی خارجی داشت و هیچ موفقیتی نداشت. خودش هم می‌داند که مخالفم که در کمپ یا جای دیگری برود. چون چیزی به او نمی‌دهند. پاتریک موراتغلو او را به کمپ خودش آورد که بگوید ما ارغوان را داریم. در حال حاضر ویلیامز را پیش خودش آورده. الان ارغوان اگر تماس بگیرد پاتریک به او محل نمی‌گذارد.
پاتریک موراتغلو هیچ چیز از تنیس نمی‌داند. این را با جرئت می‌گویم. فقط دکور است و کنار بازیکن می‌ایستد و جلوی دوربین و جلوی خبرنگارها قرار می‌گیرد؛ عاشق دوربین است. کسی است که می‌خواسته تنیس‌باز شود، اما نشده و حالا آمده به وسیله‌ی پول پدرش این کار را می‌کند. اعتقادی به آکادمی ندارم. ارغوان از 5 سالگی بدون پول به اینجا رسید.
ارغوان رضایی: من عقیده‌ام با پدرم فرق می‌کند. من می‌گویم کار پدرم، کار مهمی است اما یک مربی دیگر می‌تواند چیزهای دیگری به من اضافه کند. چه تاکتیک، چه بدنسازی.
رابطه‌تان با بازیکنان فرانسوی که بازنشسته شدند مثل ماریون بارتولی چطور است؟ با آن‌ها در ارتباط نیستید؟
ارغوان رضایی: نه من با آن‌ها در ارتباط نیستم. چون خودم را کنار کشیدم.
با فدراسیون تنیس فرانسه چطور؟
ارسلان رضایی: با آن‌ها رابطه‌ای نداریم. فرانسوی‌ها حق ما را زیاد خوردند. بعضی از روزنامه‌نگاران گفتند که دولت و فدراسیون فرانسه به ما کمک کرده اما همه‌ی این‌ها دروغ است و هیچ کمکی به ما نکردند جز آن‌که چوب لای چرخ ما بگذارند. چه برابری‌ای در فدراسیون تنیس فرانسه وجود دارد؟ بازیکنان فرانسوی بورس و کمک‌هزینه مربی و کمک‌هزینه مسابقات برای مسافرت می‌گرفتند اما ارغوان، صفر.
شما سابقه بازی در تیم فدکاپ فرانسه را نیز دارید. آیا دوست دارید دوباره در قالب تیم ملی فرانسه بازی کنید؟
ارسلان رضایی: فکر نمی‌کنم ارغوان برای فرانسه بازی کند چون مالیات زیادی از او گرفته‌اند. احتمال دارد برای کشور دیگری بازی کند؛ البته، نه برای ایران، چون برای ایران نمی‌تواند بدون حجاب بازی کند.
ارغوان رضایی: من ترجیم می‌دهم روز به روز پیش بروم تا ببینم در آینده چه پیش می‌آید. مایل نیستم برای فرانسه بازی کنم اما دلیل آن، تنها مالیات نیست، دلایل زیادی دارد.
اما در مورد ایران؛ من هر جای جهان که برای مسابقه می‌روم، درست است که با نام فرانسه شرکت می‌کنم، ولی همه می‌دانند، ایرانی هستم. اسم من “ماری” نیست، “ارغوان رضایی” است، من افتخار می‌کنم که برای ایران بازی کنم. پدرم در زمان المپیک پکن به آقای صفتی گفت که بگذارند من برای ایران بازی کنم اما موافقت نشد. از آن‌طرف WTA هم قوانین سفت و سختی دارد و حتی اجازه نمی‌دهد با شلوارک بازی کنیم، حتما باید دامن بپوشیم.
یعنی از همان زمان کودکی‌تان هم، فدراسیون تنیس فرانسه هیچ حمایتی از شما نمی‌کرد؟
ارسلان رضایی: کاملا با ما مشکل داشتند. هیچ حمایتی هم نکردند. شما بگویید ورزش ملی ایران چیست؟ کشتی. اگر یک افغانستانی بیاید و اینجا در کشتی قهرمان شود برای شما زور ندارد؟ ما همین‌کار را برای فرانسوی‌ها کردیم. ورزش ملی آن‌ها تنیس بوده است. آقای رضایی از تهران به فرانسه رفته، نه پول دارد و نه امکانات، بچه‌ش هم همه را برده و اول شده، این چه چیزی را ثابت می‌کند؟ آقای پاتریک موراتغلو اینجا بوده؟ یا پدرش که در بیچارگی او را بالا کشیده و 13ام جهان کرده؟
شما اخیرا در مصاحبه‌ای از فدراسیون تنیس ایران هم گله کردید…
ارغوان رضایی: من ناراحت هستم به خاطر اینکه می‌بینم تنیس در ایران پیشرفت نمی‌کند. اولین بار نیست که به ایران می‌آیم و سعی می‌کنم کمک کنم و تجربیات خود را بیان کنم. اما خیلی‌ها هستند که گوش نمی‌دهند و من را مسخره می‌کنند. حسودی می‌کنند و خیلی‌ها می‌گویند که شانسی به اینجا رسیده‌ام. وقتی این حرف‌ها را می‌شنوم ناراحت می‌شوم و می‌گویم برای چه کمک بکنم؟ برای چه به فدراسیون تنیس ایران کمک کنم وقتی که می‌گویند شما نمیتوانی، شما بلد نیستی. اگر خودشان بهتر بلدند چرا بازیکنان‌شان به جایی نمی‌رسند؟ الان بازیکن‌هایی هستند که استعداد دارند اما بالا نمی‌روند. اصلا یک بازیکن ایرانی معروف در جهان نداریم. حتی 500ام جهان هم نشدند. من دو ماهه می‌توانم 500ام جهان شوم. واقعا خجالت دارد. بعد هی می‌گویند تنیس ما خوب است. من درسم را کنار گذاشتم. تفریحاتم را کنار گذاشتم. از خیلی چیزهای دیگر گذشتم تا تنیس بازی کنم. در ایران فرهنگ این است که تنیس یک تفریح است.
ارسلان رضایی: چندین سال است انوشا شاه‌قلی نفر اول ایران است، من دوست دارم ایشان پیشرفت کنند ولی این نشان می‌دهد تنیس ما در این سال‌ها پیشرفت نکرده است. کشوری که ۲۰۰ برابر کویت است، به کویت می‌بازد. مشکل تنیس ما مدیریت است. بودجه‌ای کافی به تنیس اختصاص داده نمی‌شود. من با آقای سعید‌لو، صحبت کردم و قرار بود چند جوان انتخاب کنیم که چند سال زیر دست من کار کنند، که متاسفانه بودجه نداشتند. با آقای عباسی و گودرزدی هم سعی کردم، تماس بگیرم و برایشان نامه نوشتم ولی جواب ندادند و حتی وقت ملاقات به من ندادند. حتی برای ایشان پیامک هم فرستادم (متن پیامک را نشان می‌دهند). در مدت یک هفته‌ای که در ایران بودم هم تلاش کردم با آقای سلطانی‌فر ارتباط برقرار کنم که از جانب ایشان هم پاسخی نگرفتم.
چرا مستقیم با فدراسیون تنیس ایران تماس نمی‌گیرید؟
ارسلان رضایی: آقای شایسته مایل نیست مرا ببینند. در آزادی ایشان را دیدم و گفتم می‌خواهم با شما صحبت کنم. گفتند همین‌جا صحبت کنیم. گفتم می‌خواهم در دفترتان شما را ببینم، ایشان گفتند، وقت ندارند. یکی از مسئولان فدراسیون به بازیکنان تیم ملی گفته است که اگر با رضایی تمرین کنید، از تیم ملی بیرون می‌شوید. ما در اینجا منافعی نداریم. من فقط دوست دارم ملتم پیشرفت کند و به کویت و سایر تیم‌های آسیایی نبازد. ما استعدادهای زیادی داریم و می‌توانیم موفق بشویم، منتهی مربی نداریم. مربی‌های ما واژگان تنیس را با “فورهند” و “بک‌هند” یاد می‌دهند، در صورتی که ما ضربه “راست” و “چپ” داریم، چرا از اصطلاحات فارسی استفاده نمی‌کنیم؟ این‌ها می‌گویند: “دراپ‌شات” ولی من می‌گویم: “جا خالی” یا به جای “آبشار” از کلمه “اسمش” استفاده می‌کنند.
ارغوان رضایی: به نظر من مشکل این‌جاست که چون خودشان ضعیف هستند، اگر ما به مردم یاد بدهیم و چشمانشان را باز کنیم، همه می‌فهمند که آن‌ها چیزی بلد نیستند. از جانب ما احساس خطر می‌کنند.
آیا با ورزشکاران زن ایرانی در ارتباط هستید؟
در اینستاگرام با چند تا از دختران دو و میدانی‌کار و اتومبیل‌رانی دورادور در ارتباط هستم. سعی می‌کنم ببینم چطور پیشرفت می‌کنند. خیلی خوشحال می‌شوم که موفقیت دختران ایرانی را در جهان ببینم.
از بین تنیس‌بازان خارجی چطور، آیا همچنان با کسی در تماس هستید؟
در حال حاضر، نه. ولی در گذشته با سابینه لیسیکی، رادوانسکا، سرینا ویلیامز، فلاویه پنه‌تا و بیشتر با تنیس‌بازهای اسپانیایی و ایتالیایی دوست بودم، با تنیس‌بازهای فرانسوی خیلی رابطه نداشتم. از بین تنیس‌بازان مرد هم با فرر، نادال و اندی ماری رابطه خوبی داشتم. چون تقریبا در یک رده سنی هستیم، از کودکی این‌ها را می‌شناسم و در تورنمنت‌های اروپایی که بازی می‌کردیم، هم‌دیگر را زیاد می‌دیدیم.
از تنیس‌بازان مورد علاقه‌تان بگویید، الگوی ورزشی‌تان چه کسی بوده؟
من آغاسی را دوست داشتم، البته فقط بازی‌اش را! از بین تنیس‌بازان کنونی هم، جنگندگی داوید فرر را دوست دارم، به اندازه فدرر و نادال استعداد ندارد، ولی کمبود استعدادش را با تلاش و سخت‌کوشی و دویدن‌های زیاد جبران می‌کند. داستان زندگی‌اش هم جالب است؛ تنیس را خیلی دیر شروع کرده، برای من تعریف می‌کرد که در ۲۱ سالگی هم گارسن بوده و هم تنیس بازی می‌کرده و به همین دلیل فرر برای من همیشه یک الگو بوده است؛ کسی که توانسته با شرایط نامناسب به موفقیت برسد. در بین تنیس‌بازهای زن هم، اشتفی گراف را دوست داشتم.
به نظر خودتان بهترین ضربه‌تان کدام است؟
ارغوان رضایی: ضربه فورهندم خیلی خوب است ولی امتیازات را با ضربه‌ی چپ‌ام (بک‌هند) تمام می‌کنم.
ارسلان رضایی: ضربه‌ی چپ ارغوان ایده‌آل است؛ حرف من نیست، همه‌ی مربیان می‌گویند. یادم می‌آید وقتی خیلی جوان‌تر بود، برای مسابقاتی به لبنان رفته بودیم. ضربات ارغوان آن‌قدر سریع بود که لبنانی‌ها می‌گفتند این‌ها موشک‌های احمدی‌نژاد است!
انشاالله وزارت ورزش و فدراسیون تنیس روزی بدون حب و بغض بتوانند از تمام ظرفیت های موجود و ایرانی های موفق در این ورزش استفاده کنند.
آقای منصور بهرامی بهترین رنکینگ تنیس ایران را در دنیا داشته است. چرا ایشان با تنیس ایران همکاری ندارد؟ چرا به عنوان مشاور فنی فدراسیون تنیس از ایشان استفاده نمیشه؟
خانم ارغوان رضایی در کشورش خودش ایران به عنوان یک بیگانه بهش نگاه میشه و حتی رئیس فدراسیون حاضر نیست باهاش یک جلسه داشته باشه؟
جالب اينجاست كه يكي از مربي نماهاي وطني كه تا بحال حتي يك شاگرد كه سرويس بزند تحويل جامعه تنيس نداده (در طول 40 سال مربيگري)در مورد رضايي با شخصي صبحت مي‌كرد اون شخص در مورد رضايي سوال كرد كه ايشان كي هستند و ايا تنيس بلد هست يا نه؟ اين مربي نما در جواب ايشان گفت ” اي بدك نيست در همان سنين پايه مي‌تواند بچه كوچولو ها رو تمرين بده!” در حالي كه من در يك مكالمه كوتاه با رضائي در مورد راكت و نحوه كاستامايز آن چيزي ياد گرفتم كه در تمام عمرم نديده بودم. حيف پول تمرين با ايشان را نداشتم.