تنیسفا: حدود 50 روز از صعود تیم ملی تنیس ایران با مربی‌گری سعید احمدوند به گروه 2 جام دیویس می‌گذرد. اردوی جدید تیم ملی جهت آمادگی برای مسابقات گروه 2 بهمن ماه، این هفته آغاز شد و به همین بهانه گفت‌وگوی صمیمانه‌ای با سرمربی تیم ملی انجام دادیم. در بخش اول این مصاحبه، سعید احمدوند از نحوه صعود و برنامه‌های تیم برای ماندن در گروه 2، شرایط بازیکنان و احتمال بازگشت اشکان شکوفی، دورنمای تنیس ایران، بازیکنان مورد علاقه‌اش و شانس‌های قهرمانی گرند اسلم آزاد امریکا سخن گفت.
آقای احمدوند، دو ماه از صعود تیم ملی گذشته؛ اگر الان به عقب برگردید چقدر از عملکرد خودتان و تیم ملی راضی هستید؟
– والا اگر برگردم به دو ماه گذشته، به خودم می‌گویم عجب صعودی کردیم! چون تیم هنگ‌کنگ با آن بازیکنانی که دارد واقعا به گروه ۲ تعلق دارد. و شما در آینده عملکردشان را در گروه دوم خواهید دید. آنها با هر تیمی به بازی دونفره برسند شانس دارند؛ به خصوص با چهار تیم دوم که شامل تیم ما، کویت، هنگ‌کنگ و اندونزی می‌باشد. درست است میزبانی برای ما یک مزیت بود ولی ما هم خیلی خوب بازی کردیم.
فکر می‌کنید صعود ما چقدر مقتدرانه بود؟ آیا این حداکثر پتانسیل تنیس ایران است؟ یا می‌توانستیم بهتر از این هم ظاهر شویم؟
– ما قطعا در طول نه ماهی که تمرین کردیم، بهترین عملکردمان را در همین مسابقات دیویس کاپ داشتیم. قطعا در این رقابت‌ها دو کلاس بالاتر از تنیس ایران بازی کردیم. سطح تنیس ایران پایین‌تر از آن‌چیزی است که در مسابقات دیویس کاپ ارائه دادیم و حتی می‌توانم بگویم این بهترین عملکرد ما در طول سه چهار سال اخیر است که من مربی تیم ملی بوده‌ام.
به نظر شما شرایط میزبانی چقدر موثر بود؟
– ببینید، مقدار زیادیش به خاطر درک متقابلی بود که از هم پیدا کردیم؛ ما از بازیکن‌ها و آنها از ما من. مثلا سال گذشته قبل از بازی با اندونزی، به مدت دو هفته در مالزی تمرین کرده بودیم و برگشتیم در مسابقات فیوچرز حضور داشتیم. تیم خسته بود و یک جاهایی دیدم که تیم کم آورده و من به جای اینکه به بچه‌ها بیشتر استراحت بدم، بیشتر به آنها فشار آوردم و بدنسازی نامرتبی داشتیم و بازیکنانمان فقط مسابقه داده بودند. اینکه می‌گویند بازیکن را در مسابقات رها کنید خودش رشد می‌کند، عملا دیدیم که در آن دوره جواب نداد و ما با چه فضاحتی باختیم و مطمئن باشید هیچ‌وقت آنها دیگر نخواهند توانست ایران را آن‌طور ببرند. واقعا ما آنجا از لحاظ ذهنی و فیزیکی خسته و ضعیف بودیم و بازیکنان چون خودشان می‌دانستند از لحاط بدنی تخلیه هستند، عملا برای باخت رفته بودند.
ولی در طول این سال‌ها ما به یک شناخت متقابل رسیده‌ایم؛ در طول همین مسابقات، من می‌فهمیدم بازیکن چه مشکلی دارد و آنها نیز می‌دانستند چه چیزی از آنها در زمین مسابقه می‌خواهم. یک مثال برایتان میزنم. شاهین خالدان بدترین تنیس ۴ سال اخیرش را در همین چند وقت بازی می‌کرد؛ دیدیم که در جام رمضان یک ست را ۶ بر ۳ باخت و در ست دوم هم ۳ بر یک عقب بود. و یا در اصفهان داشت به حمید نداف می‌باخت. هیچ وقت شاهین اینقدر متزلزل ظاهر نمی‌شد. در رومانی هم شاهین به یک بازیکن بدون رنک معمولی آرژانتینی باخت. حتی دو سه روز قبل از دیویس کاپ، خالدان به بهروز کارگران هم هر روز می‌باخت. ولی اینقدر از نظر ذهنی و روانی با او کار کردیم که توانست به شرایط مسابقه برسد. ولی از لحاظ بدنی پایین بود و به همین دلیل است که همه فکر می‌کنند شاهین در این دوره بد بازی کرد، ولی او عالی بود.
شاهین بازی با محمد قلیف را نباید بازی می‌کرد، برای اینکه آنقدر از لحاظ بدنی آماده نبود که دو تا بازی سنگین را در دو روز پشت‌سر‌هم انجام دهد. اگر شاهین روز بازی با محمد قلیف که صعود ما به مرحله پلی‌آف قطعی شده بود، استراحت می‌کرد و البته اشتباه از من بود که او را در ترکیب گذاشتم، من به شما قول می‌دهم در دو ست کریم علاف سوری را هم شکست می‌داد. در مجموع از نظر بدنی خوب نبود و اصلا نمی‌توانست فشار بیاورد؛ ولی به خاطر مردم و تماشاچی‌ها بازی کرد و آقای شایسته هم بر این نظر بود که حالا که دارد بازی می‌کند بگذار تمامش بکند. ولی باز اشتباه من بود که گذاشتم بازی کند و اشتباه دوم من این بود که وقتی تماشاچی‌ها در بازی با کریم علاف سر و صدا می‌کردن، دخالت کردم. من خودم جنگ روانی را بلدم ولی آنجا فریب کریم علاف را خوردم. اگر دخالت نمی‌کردم آن بازی را هم شاهین می‌برد.
فکر نمی کنید بازیکنان ما مقداری بیش از حد دفاعی هستند؟
– ببینید بحث دفاعی نیست، یک زمانی است که در هارد کورت مسابقه می‌دهیم و سعی می‌کنیم نزدیک‌تر به بیس‌لاین بازی کنیم و فشار بیاوریم. مثلا همین پویی که نادال را برد اولین کاری کرد این بود که سه متر رفت پشت بیس‌لاین …
ولی آقای احمدوند، پویی فقط برای برگرداندن سرویس به عقب زمین می‌رفت و در جریان بازی توپهای کوتاه نادال را در درون زمین و با ضربات “On Rise” جریمه می‌کرد …
– شاهین خالدان هم وقتی موقعیت برایش پیش می‌آید، داخل زمین میاد و فشار می‌آورد. چرا شما به بازی‌ای که با کارن رستوگی کرد اشاره نمی‌کنید؟ در آن بازی هر وقت توپ گیرش می‌آمد به داخل زمین می‌آمد و حمله می‌کرد. یه زمانی هست که “نقطه ضربه” حریف در ارتفاع کمرش است و با توپهای کوتاه راحت هست، مثل بازیکنان هنگ‌کنگ. در این حالت ما باید ارتفاع توپ را ببریم بالا. یک زمانی بازیکنی با توپهای بلند مشکل دارد، ما بازی را میاریم روی توپهای کوتاه و ضربات اسلایس. یک زمانی بازیکن توپهای زاویه‌دار را خوب بازی می‌کند، مثل عامر سوری؛ که وقتی انوشا بازی را به گوشه‌ها می‌برد، عامر با زاویه تیزتری توپ را برگشت می‌داد و برای همین ما بازی را آوردیم به وسط. بنابراین بازی به بازی فرق دارد. هر چند شاهین یک کانترپانچر است ولی این قابلیت را دارد که نزدیک‌تر به خط بازی کند. در همین بازی با نداف که در اصفهان بازی کرد هم دیدیم که شاهین ست دوم تهاجمی تر بازی کرد و توانست برنده شود.
لطفا مقداری درباره اردوی تیم ملی توضیح بدهید که به چه صورت است؟
– اردوی تیم ملی از روز سه شنبه آغاز شده است. یک‌شنبه هفته آینده تست کل تیم خواهد بود. بازیکنانی که در رنکینگ داخلی هستند در این اردو خواهند بود و بازیکنانی که در رده‌بندی نیستند، عملکردشان را نگاه می‌کنیم، اگر قابل قبول باشد در مرحله آخر اردوی تیم ملی به ما اضافه می‌شوند. تیم متشکل از ۶ نفر خواهد بود؛ ۳ جوان و ۳ تنیس‌باز باتجربه. طبق برنامه‌ی دو هفته‌ای که داریم، تمرین‌های تنیس و بدنسازی را آغاز کرده‌ایم. ولی تمرینات اصلی‌مان از هفته اول مهرماه آغاز می شود؛ سه دوره تمرینی داریم و ۶ تا ۹ هفته در مسابقات فیوچرز بازی خواهیم کرد که این بنا به نیاز ما برای حضور در مسابقات ممکن است تغییر کند. در حال حاضر برنامه‌های تمرینی ما به صورت چهار هفته تمرین و دو هفته مسابقه تنظیم شده است؛ که ممکن است بر اساس نیازمان به سه هفته تمرین، سه هفته مسابقه تغییر پیدا کند. ۱۰ روز پیش از اعزام به دیویس کاپ به تهران برمی‌گردیم و استراحت می‌کنیم.
رقبای اصلی ما در گروه دو چه کسانی خواهند بود؟
– ما احتمال می‌دهیم در دیویس کاپ گروه دوم با یک حریف از شرق آسیا روبرو شویم؛ چون یکی از چهار تیم پاکستان، تایلند، اندونزی و فیلیپن، که چهار سید اول را تشکیل می‌دهد به ما خواهند خورد. چون پیش‌بینی می‌کنم چین تایپه، تیم تایلند را در فینال گروه دو خواهد برد و در پلی‌آف گروه اول هم نیوزلند، تیم پاکستان را شکست می‌دهد، که اگر اینطور شود تیمهای پاکستان و تایلند فصل بعد در گروه دو حضور دارند. اگر حریف‌مان اندونزی باشد که ما در تهران میزبان خواهیم بود؛ اگر با فیلیپین باشد که میزبان با قرعه مشخص خواهد شد و اگر به پاکستان و تایلند بخوریم که باید برویم در خانه حریف بازی کنیم؛ چون دیدار قبلی با آنها در تهران انجام شده است. و اگر چین تایپه هم نتواند به گروه اول برود و حریف ما شود، بازی در تهران انجام خواهد شد.
آخرین باری که ما در گروه دوم موفق به کسب پیروزی شدیم به سال ۱۹۹۹ برمی‌گردد که توانستیم فیلیپین را ببریم و در فینال به چین تایپه باختیم، فکر می‌کنید امسال چقدر شانس داریم؟
– ببینید من یک تغییراتی در تمریناتمان لحاظ خواهم کرد؛ چون نوع تمریناتی که برای گروه دوم انجام خواهید داد با آنچه برای گروه سه انجام دادیم متفاوت است. تمرینات هدف‌مندتری را دنبال خواهیم کرد و از لحاظ فیزیکی باید قوی‌تر شویم. یک سری تمرینات جدید بدنسازی طراحی کرده‌ایم که بتوانیم در آب و هوای شرجی عملکرد بهتری داشته باشیم. تعداد مسابقاتی که در آن بازی می‌کنیم نیز متفاوت خواهد بود. در هر صورت ما داریم یک نسل جدیدی را به تیم ملی می‌آوریم، ولی دلیل بر این نمی‌شود که اگر بازیکنان کهنه‌کاری مثل اشکان شکوفی و یا انوشا شاه‌قلی بتوانند به ما کمک یکنند، در تیم ملی نباشند. اشکان شکوفی از من خواسته است که بیاید در تیم تمرین کند…
آیا دلخوری بین شما و اشکان وجود داشت؟
– نه هیچ دلخوری وجود ندارد. اشکان چون مسابقه نمی‌دهد، من دعوتش نمی‌کنم. اشکان هر وقت بخواد با تیم ملی تمرین کند، می‌تواند بیاید و به ما کمک بکند ولی زمانی من به دید یک بازیکن به او نگاه خواهم کرد که در مسابقات هم حضور داشته باشد و این را هم بدانید که الان دنیل نستور با ۴۴ سال سن، عضو تیم دیویس کاپ کانادا است. یا لیاندر پیس هندی ۴۳ ساله است. این‌ها همه دارند در دیویس کاپ بازی می‌کنند و خیلی هم موفق هستند. بنابراین برای بازی دونفره، اشکان و انوشا سن بالایی ندارند و اگر هم کنار یک‌دیگر بایستند بهترین تیم دونفره ایران خواهند بود. منتهی باید به کیفیت بازی در گروه دوم برسند و برای ما تعیین‌کننده باشند. اگر به آن کیفیت برسند استقبال می‌کنیم که از آنها استفاده کنیم. در غیر این صورت، ترجیح می‌دهیم از جوان‌ترها استفاده کنم. ولی اشکان از من خواسته که بیاید و تمرین کند؛ آقای شایسته هم ممانعتی ندارند، ولی به شرطی که در مسابقات حضور پیدا کند و خودی نشان بدهد. اگر اشکان در اردوی تیم ملی باشد، هم به جوان‌ها کمک می‌کند و هم چون سرویس خوبی دارد، در پیشرفت ریترن بچه‌ها نیز خیلی موثر خواهد بود.
اگر واقع‌بینانه به آینده نگاه کنیم، وضعیت تنیس ایران را در ده سال پیش‌رو چطور ارزیابی می‌کنید؟ آیا ما دورنمای صعود به گروه یک را داریم یا سقف آرزوهایمان همین گروه دو است؟
– ببینید، گروه دو آسیا تنیس حرفه‌ای است. تیم دونفره تایلند الان در بین ۵۰ ۶۰ نفر برتر جهان است. شاید الان بین ۱۰۰ تا باشند ولی این دو برادر حدود ۱۰ ۱۲ سال است که عملکرد خوبی در دوبل دارند. یک بازیکن دیگر هم به نام اودومچوک دارند که در تور چلنجر بازی می‌کند و او هم سطح بالایی دارد. تیم پاکستان قریشی را دارد که همین الان به هشت نفر پایانی یو اس اوپن رسیده است؛ یک بازیکن انفرادی خوب هم دارند که از امریکا می‌آید. تیم اندونزی رونگ‌کات را دارد که این بازیکن در رده جونیور گرند اسلم برده و بازیکن دیگرشان در رده ۷۰۰ است ولی تیم دونفره خوبی ندارند. فیلیپین هم تریت هیویی را دارد که همین الان در یو اس اوپن مشغول بازی است که رده بالایی (حدود ۳۰) در دونفره دارد، ولی بازیکنان انفرادی‌شان اینقدر کارساز نیستند.
می‌خواهم بگویم سطح تنیس گروه دوم، حرفه‌ای است و بازیکنان تیمهای این گروه در مسابقات گرند اسلم بازی می‌کنند. کارمان اصلا آسان نیست. من به شما قول می‌دهم اگر ویتنام در گروه ما باشد، امسال در گروه دوم خواهیم ماند. هدف ما امسال ماندن در گروه دوم است. پارسال هم من خیلی دنبال تیم سریلانکا می‌گشتم که در بخش ما باشد ولی متاسفانه نشد. ولی امسال قول می‌دهم تیم ویتنام را هر جایی شکست بدهیم. دور اول نه ولی دور دوم قطعا به ما خواهند خورد. ولی اگر به کویت بخوریم، باید در کویت به مصاف‌شان برویم که کار سختی خواهد بود؛ ولی از پیش باخته نیستیم. سال گذشته که به کویت باختیم، تیم منسجمی نبودیم و مشکلات درون تیمی زیادی داشتیم. مشکلاتی با انوشا داشتیم، خودش هم مشکلات شخصی داشت. یک سری مشکلات هم با محسن حسین‌زاده داشتیم ولی باز با این حال محسن بهترین تنیس زندگی و ۱۵ سال اخیرش را در آن دوره دیویس کاپ بازی کرد و ۳ بر یک به قریب باخت. شاهین هم عالی بود ولی در رومانی خیلی خسته شد و تیم دونفره‌یمان هم که آن همه حرف و حدیث برایش بوجود آمد.
دورنمای ما برای ۱۰ سال آینده این است که بتوانیم پا به پای تیمهای گروه دوم بازی کنیم و نیم‌نگاهی هم به گروه یک داشته باشیم. تنیس به برنامه ریزی نیاز دارد و اگر به سطح حرفه‌ای فکر می‌کنیم، امکانات حرفه‌ای هم باید داشته باشیم. مهم‌تر از امکانات دید بازیکنان است. اسم نمی‌آورم، ولی دو سه تا از بازیکنان تیم ملی هستند که وقتی پنج دقیقه تمرین می‌کنند، پنج دقیقه هم می‌خواهند به استراحت بپردازند و این ذهنیت یک بازیکنی که بخواهد رشد بکند و تبدیل به بازیکن بزرگی بشود، نیست.
شما گرند اسلم آمریکا را دنبال می‌کنید؟
– بعضی مواقع نگاه می‌کنم و بعضی اوقات هم بسیار خسته می‌شوم و نمی‌توانم نگاه کنم.
بازیکن مورد علاقه‌تان کیست؟
– اول از همه فدرری هستم. بعد دل‌پوترو را خیلی دوست دارم.
پس دشمن رافائل نادال هستید؟
– نه. مثلا وقتی نادال با اندی ماری بازی می‌کند، دوست دارم نادال ببرد.
جوکوویچ چطور؟
– جوکوویچ یک وقت‌هایی دیگر شما را عصبانی می‌کند! خیلی خوب است. ولی هر کسی به هر حال یک سطحی دارد. بالاخره راه بردن جوکوویچ را هم پیدا می‌کنند.
به نظر شما راه بردن جوکوویچ چیست؟
– وقتی حریفان جوکوویچ، او را به زاویه‌ها (گوشه‌های زمین) می‌برند، او بدتر به آنها فشار می‌آورد. اگر دقت کنید، ژیل سیمون از همه نزدیک‌تر با جوکوویچ تنیس بازی می‌کند. به خاطر اینکه خیلی جوکوویچ را به زاویه‌ها نمی‌برد. اما جوکوویچ ریترن سرویس بسیار خوبی دارد. درصد سرویس اولش بالاست. بازیکن عجیبی است! اصلا نمی‌دانید باید با او چه کار کنید. خیلی بازیکن کاملی است. خیلی‌ها به صورت هجومی با فورهندش بازی می‌کنند؛ چون گریب اکستریمی دارد. مثلا اگر دقت کنید، فدرر اکثر سرویس‌ها را به سمت فورهند جوکوویچ روانه می‌کند. چون ریترن بکهند جوکوویچ وحشتناک است. ولی همان فورهندها را هم در مواقعی خیلی خوب می‌زند. چون گریپش اکستریم است و سویینگ بلندتری دارد، یک وقت‌هایی در سرعت عمل جا می‌ماند و این یکی از نقطه ضعف‌هایش است. ولی وقتی خوب سرویس می‌زند و شما نمی‌توانید خوب سرویس را برگردانید، آن توپهای کوتاه شما را نابود می‌کند.
برای هر چیزی او یک راه حل پیدا می‌کند. اگر روی فورهندش فشار بیاورید، با الگویی بازی می‌کند که شما را مجبور می‌کند با بکهندش بازی کنید. شروع می‌کند فورهند “داون د لاین” می‌زند که مجبور شوید کراس‌کورت بازی کنید که کراس‌کورت همان بکهند جوکوویچ است و با آن بکهند هر کاری بخواهد با شما می‌کند. برای همین است که نفر اول دنیاست. والی چندان خوبی ندارد. برای همین است که در دوبل، چندان موفق نبوده. به نظر من، اندی ماری بهتر از جوکوویچ است.
اما فورهند ماری خیلی خوب نیست…
– به نظر من ماری حتی فورهند بهتری هم دارد. تنیسی که او با دل‌پوترو در فینال المپیک بازی کرد، اگر با هر کس دیگر بازی کند برنده است. بهترین تنیسی را بازی کرد که در این سال‌ها از او دیده بودم. چون دل‌پوترو بی‌نظیر بازی کرد. دل‌پوترو همه چیز دارد. والی خوب دارد. توپهای کوتاه را خوب برمی‌گرداند؛ سرویس خوب دارد. و الان بازیکن مورد علاقه من دل‌پوترو است.
فکر می‌کنید در یو اس اوپن چه نتیجه‌ای بگیرد؟ باید با واورینکا بازی کند. بعد هم با ماری.
– قطعا از واورینکا بهتر است. به نظر من برنده‌ی اندی ماری و دل‌پوترو اگر بالا بیاید، تورنومنت را می‌برد. البته من صاحب نظر نیستم. اساتید بنام در این تنیس زیاد است.
ادامه دارد…
