پادشاه خاک در جولانگاهش تسلیم صربیناتور شد.
تنیسفا – نواک جوکوویچ با پیروزی ۲-۰ مقابل رافائل نادال راهی مرحله ۱/۸ پایانی مسابقات انفرادی المپیک پاریس شد.
بعد از ظهر یکشنبه شصتمین نبرد دو بازیکن افسانهای تنیس در ورزشگاه فیلیپ شاتریه با نمایش مقتدرانه نواک جوکوویچ آغاز شد و این بازیکن صرب توانست در ست اول پیروزی قاطع ۶-۱ را رقم بزند. نوله در ست دوم هم ۴-۰ جلو افتاد و کار به نظر تمامشده میرسید، اما پادشاه خاک که نمیخواست در قلمرویش یک شکست تحقیرآمیز را متحمل شود با جنگندگی مثالزدنی خود و حمایت پرشور تماشاگران به بازی برگشت و نتیجه را به تساوی ۴-۴ کشاند. با این حال جوکوویچ در ادامه اجازه تکمیل بازگشت را به رقیب دیرینه خود نداد و در نهایت با نتیجه ۶ بر ۴ پیروزی را از آن خود کرد.
به رغم تلاش فراوان نادال برای برگرداندن ورق بازی در ست دوم این جدال اما چندان نتوانست انتظارها را برآورده کند که البته ناآمادگی و مصدومیت ماتادور کهنهکار و خستگی ناشی از فشردگی برنامه مسابقات در آن بیتأثیر نبود.
دنیای ورزش امروز احتمالاً شاهد ورق خوردن آخرین برگ از تقابل دو اسطوره بیتکرار تنیس بود؛ تقابلی که ۱۸ سال قبل در گرند اسلم رولان گاروس آغاز شد و امروز در همانجا اما در چارچوب آوردگاه المپیک و با برتری نهایی ۳۱-۲۹ به سود جوکوویچ به پایان رسید.
جوکوویچ که انتقام شکستش در نیمهنهایی المپیک ۲۰۰۸ پکن را بعد از ۱۶ سال از نادال گرفت، در مصاحبه خود گفت: «اگر به سال ۲۰۰۶ برگردیم، فکر کنم تصور نمیکردیم روزی این زمین میزبان نبرد ما در المپیک باشد. بنابراین هر دوی ما ارزش این مسابقه را خیلی خوب میدانیم، هم از جهت رقابتمان، هم به طور کلی برای ورزش تنیس. به نظرم این بازی توجه دنیای ورزش را به سمت ما جلب کرد. شوربختانه او در شرایط ایدهآلش نبود، البته من هم هر چه در توان داشتم برای به چالش کشیدن او به کار بستم.»
پرافتخارترین مرد تنیس جهان اولین بازیکنی است که توانسته نادال را سه مرتبه در ورزشگاه فیلیپ شاتریه شکست دهد، ورزشگاهی که روزی جولانگاه نادال بود و او پادشاه بلامنازع آن محسوب میشد.
نادال ۳۸ ساله در دو سال اخیر با مصدویتهای متعددی درگیر بود و در مسابقات کمی حاضر شده بود. او چند روز قبل از آغاز المپیک نیز از ناحیه پا دچار مصدومیت جدیدی شد و در آخرین لحظات تصمیم به حضور در مسابقات انفرادی گرفت.
اسطوره اسپانیایی اما همچنان فرصت دارد تا ورزشگاه محبوبش را با یک خاطره شیرین ترک و با آن وداع کند؛ او حالا باید تمرکز خود را معطوف مسابقات دونفره کند، جاییکه در کنار هموطن جوانش کارلوس آلکاراس شانس خوبی برای کسب مدال طلا دارند.
جوکوویچ هم با کسب این پیروزی با اعتماد به نفسی دو چندان مأموریت خود برای کسب مدال طلا را ادامه خواهد داد.
به هر حال اتفاقی هست که میفته.جوکوویچ ست اول عالی بود.ست دوم رافا داشت کامبک میزد که با توجه به این که میدونین نوله در شرایط سخت بهتر کار میکنه دوباره برگشت و ست دوم هم برد.اون سرویسش که ۲۰۰ کیلومتر هم زد واقعا عالی بود
سرویس 200 کیلومتر تو تنیس مردان سرعت خوبیه ولی عادیه. یعنی زیاد اتفاق میفته.
واقعاً جو تماشاچی ها را دوست نداشتم چون میتونستند با تشویق دو طرف که اسطوره های این رشته هستند بازی را به یادماندنی تر و قشنگ تر کنند و فکر میکنم در ست دوم همین موضوع در روحیه نوله تاثیر منفی داشت و کمی تمرکزش را از دست داد و دوبار بریک شد، به هر حال ورزشکاری که از اون به عنوان یکی از بهترین ورزشکاران ادوار یاد میشود شایسته احترام بیشتری است اونم جلو خانوادش
خب توی ورزش حمایت نکردن به معنی بی احترامی کردن نیست.
مثلا این که تیم فوتبال a در مقابل تیم فوتبال b طرفدار نداره اون بی احترامی به تیم a هستش؟ نه. صرفا میشه گفت این تیم نتونسته در طول سال ها طرفدار زیادی جذب بکنه. توی تنیس هم همینطوره. عدم محبوبیت جوکو نسبت به نادال و فدرر یه بحث طولانیه که دلایل خودش رو داره. اما هر چی که هست به رفتار و عملکرد خود جوکو برمیگرده. یعنی محبوب شدن با تاس انداختن نیست. نتیجه یکسری اتفاقات، عملکردها و… هستش و مسئولش هم فقط خود اون فرده.
اما مسئله مهم اینه که تو فرهنگ هواداری تشویق کردن برای انرژی دادن به تیم یا ورزشکار مورد علاقه هست تا بتونه برنده بشه. اصلا به لحاظ روانشناسی امکان نداره یه نفر بخواد هم ورزشکار محبوبش رو تشویق کنه هم رقیبش رو. منطقی نیست. چون اون تشویق نمیکنه که به تنیسور محبوبش احترام گذاشته باشه، اون تشویق میکنه تا به برنده شدن تنیسور محبوبش کمک کنه. پس روحیه دادن به رقیب یه کار غیر منطقیه. هیچ وقت هم اتفاق نمیفته مگر بعد از بازی و مشخص شدن نتیجه.
تو این بازی هم صرفا میشه گفت طرفداران نادال بیشتر بودن در نتیجه جو هم به نفع اون بود.
جوکو یا هر ورزشکار دیگه ای باید بعنوان یه ورزشکار حرفه ای با این حقیقت خودش رو وفق بده. نمیشه تماشاگر رو متهم کرد.
منظور احترام هست که تقریباً در تمام رشته ها برای اسطوره های اون رشته قایل میشند حتی اگر طرفدارش نباشند و مثالهای زیادی هست از مارادونا و پله گرفته در فوتبال تا لبرون جیمز و شکیل اونیل ، جردن در بسکتبال و در همین تنیس مثال واضحش فدرر که در طول بازیهاشون حتی ایستاده تشویق میشدند از سوی هوادار رقیب متاسفانه امروز در بدو ورود به زمین زمانی که اسم جوکویچ را اعلام کردند عده زیادی هو کردند و در طول بازی در رالی های که نوله به زیبایی امتیاز میگرفت تشویق نمیکردند حتی خود نادال در ۳ مورد بااینکه خودش نوله را تشویق کرد بازهم منفعل بودند در حالی که در اکثر بازیهای بزرگ تا اونجایی که بیاد دارم حداقل این روش معمول بوده که احترام نام و اثری که اون ورزشکار داشته را حفظ میکردند ، و منظورم این نبود که در طول مسابقه به صورت مرتب جوکو را تشویق کنند
هو کردن ها همیشه و تو اکثر بازی ها وجود داره و محدود به چند نفر خاص میشه. درمورد تشویق های بین بازی من که صدای تشویق های هواداران رو بعد از امتیازهای جوکو دائما میشنیدم. ولی اینکه صداش کمتر از امتیازهای نادال بود خب این طبیعه. چون طرفدارهای کم تری داشت و طرفدارهای نادال هم تعداد کمی دوست داشتن جوکو رو تشویق کنن. به هر حال این مسابقه ورزشیه و هرکسی طرفدار بیشتری داشته باشه بطبع بیشتر هم تشویق میشه.
فدرر تشویق میشد چون همیشه طرفداراش بیشتر از رقیباش بود.
بحث احترام به رقیب بیشتر بعد از مسابقه خودشو نشون میده. جوکو همیشه بعد بازیاش شدیدا تشویق میشه. امروز هم همین اتفاق افتاد. اما در حین بازی همونطور که گفتم طبیعه که طرفدارها بیشتر ورزشکار محبوب خودشون رو تشویق کنن.
مثلا مادارونا، لبرون جیمز، جردن یا اونیل در حین بازی چندبار شده که توسط هوادارهای تیم رقیب تشویق بشن؟ مطمئنا بندرت اونم بعد از امتیازات خفن و خاص که از این اتفاقات برا جوکو هم خیلی افتاده.
خلاصه این که تشویق نکردن به معنی بی احترامی نیست. به این معنی که اونا طرفدار رقیب هستن.
ولی صادقانه هم بخوایم صحبت کنیم، رفتارهای جوکو توی این سال ها کاملا تو محبوبیت کمش تاثیر داشته.
خود کرده را تدبیر نیست
کاملا با نظرتون موافقم. غیر منصفانه است برخوردها با جوکو. بعد از زیباترین امتیاز ها هم به زور تشویق میشه. دلیلش هرچی هست منطقی نیست.
ببین ادوین خان درمورد بحث هجمه به جوکو که تو ورزش 3 کردیم، من فقط درمورد این بازی صحبت کردم.
شما و دوستان دارین مسائل رو باهم قاطی میکنید.
دوستان میگفتن چرا طرفدارهای نادال بیشتر بود؟ این توهینه به جوکو.
من هم گفتم کمتر بودن طرفداران جوکو توهین محسوب نمیشه. خب نمیشه که بزور کسی رو وادار به تشویق رقیب کرد. تو همه ورزش ها هم همینه. یکی طرفدارش بیشتره بیشتر تشویق میشه، یکی طرفدارش کمتره کمتر تشویق میشه. این که توهین محسوب نمیشه.
در ضمن جوکو خودش تو اکثر بازیاش شدیدا تشویق میشه. اینجا چون نادال رقیبش بود طرفدار نادال بیشتر بودن.
ولی درمورد بازی های دیگه جوکو، بله تو خیلی از بازی ها به جوکو بی احترامی شده که این اصلا خوب نیست (به این معنی که هووش کردن، فحش دادن یا سعی کردن تمرکزش رو بهم بزنن و…) ولی تو این بازی هیچ اتفاق منفی برا جوکو نیفتاد. اتفاقا خود جوکو آخر بازی با اون اشاره دست به گوشش به نادال فن ها که یجورایی به خود نادال هم میشه توهین کرد. (درضمن بگم که این حرکت جوکو به سمت هوادارهای خودش نبود و کاملا کنایه آمیز بود. همه خبرنگارها تایید میکنن)
اگه بخوایم درمورد ویمبلدون و مصاحبه مکنرو صحبت کنیم باید بگم بله به جوکو همونطور که گفتم گاها توهین و هجمه وارد میشه و این اصلا قابل قبول نیست. ولی اگه بخوایم دلایل این رفتارهای تماشاگران رو ریشه یابی کنیم میبینیم همش به رفتارهای خود جوکو در گذشته برمیگرده. (مگه همین دو ماه پیش نبود که خود جوکو گفت از رفتارهای گذشتم پشیمونم)
درمورد جان مکنرو هم باید بگم خب مصاحبه ش بعد ویمبلدون درمورد بی احترامی هوادارها به جوکو حق با اون بود. ولی این که گفت چون جوکو رکورد رافا و نادال رو زده بهش بی احترامی میشه تا حد زیادی اشتباه و از روی تعصبه (اگر نمیدونید بگم که مکنرو خودش شدیدا جوکو فن هستش و تو هر چیزی ازش حمایت میکنه)
بله شاید یکسری هوادارهای متعصب فدال باشن که از جوکو بخاطر رکوردهاش خوششون نیاد ولی دلیل اصلی هو شدن های جوکو این نیست. دلیل اصلیش رفتارهای خودش در گذشته س. دلیلشم واضحه
چون هو شدن جوکو بحث یکی دوسال اخیر نیست که بگیم چون جوکو رکورد فدال رو زده بهش هجمه وارد میشه. جوکو از همون جوونیاش دائما هوو میشد. اونهم دقیقا بخاطر رفتارها و کل کل هاش با تماشاگرا. تماشاگرا هووش میکردن چون به رقیبش احترام نمیذاشت. حین بازی یکسری رفتارهایی میکرد که توهین آمیز بود یا تو مصاحبه هاش تند صحبت میکرد.
دلیل اصلی محبوبیت کم جوکو اینه.
شما بی احترامی تماشاگرها رو میبینی ولی بی احترامی جوکو با اونا رو نمیبینی؟ مثلا همین قضیه گودنایت گفتن جوکو به تماشاگرا یه حرکت کاملا تحریک آمیزه که تماشاگرها رو تحریک میکنه بیشتر هووش کنن. یا ادای گریه درآوردن تو ویمبلدون پارسال، اشاره به گوش تو همین بازی آخرش، ادای رهبر ارکستر درآوردن تو فینال ای تی پی پارسال و صدها نمونه دیگه
تو ورزش همیشه تماشاگران بد هستن و این اصلا خوب نیست. ولی چون نمیشه همه این تماشاگرها رو کنار گذاشت یا اصلاح شون کرد، این ورزشکاره که بعنوان یه ورزشکار حرفه ای باید با این رفتارهای تماشاگرها حرفه ای برخورد کنه.
قبلا هم چندین بار گفتم که جوکو فوق العاده آدم محترم و خوبیه. فقط مشکلش اینه که خیلی عصبی و رقابت جو هستش (رقابت جویی از باب منفیش). نمیتونه شیطنت های تماشاگران رو نادیده بگیره. در نتیجه با رفتارهاش هی اونها رو تحریک میکنه تا بیشتر اذیتش بکنن. تو حرف هاش میگه من به همه احترام میذارم ولی تو عملش یه چیز دیگه نشون میده.
همه اینها در مجموع باعث میشه حواشی دوربرش هم بیشتر بشه.
👌👌👍👍👍
خب نتیجه بازی قبل از مسابقه هم کاملا قابل پیش بینی بود و درموردش هم صحبت کرده بودیم. چیز عجیبی نبود.
نادال بخاطر دور بودن از مسابقات و جراحی هایی که داشته خیلی کند شده و اون شادابی گذشته رو نداره دیگه.
همین باعث میشه به توپ ها نرسه و تو دفاع کردن به فشار بیفته. با افزایش فشار هم تمرکز از دست میره و اشتباهات تو ضربات هی بیشتر و بیشتر میشه. (کل قضیه باخت های امسال نادال همین بود)
ست اول بازی بار فنی خاصی نداشت و صرفا بدن نادال توانایی مقابله با فشاری که ضربات جوکو می آورد رو نداشت. جوکو بخوبی نادال رو به چپ و راست میکشوند و نادال هم کشش دویدن زیاد تو طرفین زمین رو نداشت. از طرفی هم آنفورست ارورهای زیادی داد که کار رو برا جوکو خیلی راحت تر کرد.
اما ست دوم بالا پایین های جذابی داشت و دوتا تنیسور هم لحظات خودشون رو خلق کردن. شروع ست با همون روال ست قبلی پیش رفت. ولی اینبار نادال که خودش رو بازنده میدید تصمیم گرفت خودشو به آب و آتیش بزنه. (روی نیمکتش نشسته بود و داشت به قطره های آبی که از صورتش به حوله تو دستش میریخت نگاه میکرد و شدیدا به فکر فرو رفته بود. مشخص بود که تو دلش داره باخودش اتمام حجت میکنه. صحنه دیدنی بود)
دلیلی که تو ورزش 3 گفتم نادال فقط به یه بدن نرمال نیاز داشت تا جوکو رو ببره این بود که نادال تو ست دوم به محض این که لول بازیش رو یخورده بالاتر برد تونست جوکو رو 2 بار بریک کنه و ست رو برابر کنه. حالا فرض کنید نادال و جوکو شرایط برابری داشتن؟ چه اتفاقی میتونست بیفته؟ مطمئنا برد نادال قطعی نبود ولی شانسش خیلی خیلی بیشتر میشد. مخصوصا تو زمین مورد علاقه نادال
جوکو خودش الان به لحاظ بدنی شرایط ایده آلی نداره. ولی خب وضعیت بدنش خیلی خیلی بهتر از نادال هست.
این بازی روی کاغذ بازی جوکوویچ و نادال بود. اما رنگ و بویی از رقابت اسطوره ها توش نبود.
چون نادال الان در حد تنیسورهای رنک 50، 60 بازی میکنه.
دلیل مصدومیت نادال هم فقط از بدشانسی نیست،آمادگي بدنی و سبک زندگی هم تاثیر داره،که نواک از این نظر هم نسبت به نادال برتری داره.علاوه بر افتخارات بیشتر،این هم دلیل دیگری بر بهتر بودن نواک نسبت به فدال هست.علت اصلی محبوبیت کمتر نواک هم عدم پذیرش این موضوع نزد فدال فنهاست تا رفتار جوکو.
مصدومیت های نادال یک بخش اساسیش ژنتیکی بوده و مقصرش خودش نبوده.
اگه بدن نادال رو تو دوران اوجش یادتون باشه باید متوجه بشین که این آدم چقدر روی آمادگی جسمانیش کار میکرد.
اتفاقا همین که با وجود همه این مصدومیت ها و سختی ها آمارش انقدر به جوکو نزدیکه نشون از بزرگی اون داره.
شک نکن جوکو با نصف مصدومیت های نادال به 20 تا گرند اسلم هم نمیرسید.
عدم محبوبیت جوکو یه بحث کاملا مشخصه که نیاز نیست دوباره گفته بشه. تو خیلی از ورزش ها ورزشکاران مدعی جدیدی میان ولی منفور نمیشن.
عدم محبوبیت دلایل محکمی میخواد.
درود
واقعن اين بحث مورد علاقه هيچ تنيس دوستي نيست، ولي فقط براي مرور نگاهي بيندازيد به شرايط Djokovic در ويمبلدون سال جاري كه با كمترين مصدوميت نتيجه براش چي شد و اون فينال سطح پايين و يك طرفه در Alcaraz.
بزرگي فقط در يك عدد خلاصه نمي شه، همين كه فدرر اين همه سال در بالاترين رده با كم ترين مصدوميت مي مونه، همين كه نادال يا اين بدن خسته و متلاشي همچنان مثل يه كودك شوق و تلاش داره و از خبرنگارها بابت سوال هاي مكررشون در مورد زمان خداحافظي عصباني مي شه و همين كه jOkO اين توانايي را داره كه از مخمصه ها با استادي عبور كنه و وقتي به چالش مي خوره، اتفاقن موفق تر مي شه، يا حتي اندي ماري كه اگر مستند دوران مصدوميتش را ديده باشيد كه چطور اين پسر فقط براي اينكه يك بار ديگه برگرده شب و روز تلاش مي كنه، همه و همه و همه اينا مي شن بزرگي، مي شن اسطوره، مي شن ابر ستاره.
حسب اتفاق همين موضوع به نظر من يكي از ريشه هاي عدم پيشرفت تنيس در ايران مي تونه باشه، چرا كه تنيس فقط در زمين خلاصه نمي شه، براي موفق شدن در تنيس بايد سبك زندگي درست و منحصر داشته باشيد، البته اين در همه ورزش هاي ديگه هم اصل است، منتهي نه به شدت تنيس، يعني شما مي توني تنيسور حرفه اي بشي ولي براي موفقيت كافي نيست، بايد زندگي حرفه اي هم داشته باشي.
به همين سه غول تنيس نگاه كنيد، چقدر روي خانواده حساس هستند و تمركز دارند، اين اتفاقي نيست، اين بخشي از همون حرفه اي شدنه، بخشي از فرآيندي كه اونها را به اينجا رسونده، كه اگر نبود بطور حتم اين همه موفقيت هم نبود.
روز و روزگار خوش