تونی نادال از همان ابتدا می‌دانست برادرزاده‌اش با یک رقیب جدی روبرو است.
تنیسفا – ژوئن ۲۰۰۵ بود و ویمبلدون در تلاطم رقابت‌های دور اول. تونی نادال، مربی و عموی رافائل نادال، ستاره ۱۹ ساله دنیای تنیس که تنها چند هفته قبل طعم شیرین قهرمانی رولان گاروس را برای اولین بار چشیده بود، در راه رختکن تصمیم گرفت سری به زمین شماره ۱۸ بزند.
خوان موناکو، حریف تمرینی رافا، در حال مسابقه دادن بود. تونی کنجکاو شد تا بازی او را تماشا کند، اما وقتی به محل مسابقه رسید مات و مبهوت بازی حریف او شد. جوانی گمنام که در اولین تجربه حضورش در ویمبلدون، موناکو را به زانو در آورده بود.
تونی که تا به حال این بازیکن را ندیده بود، از تماشاگری پرسید: «این پسر کیست؟»
تماشاگر پاسخ داد: «۱۸ سالش است و رتبه‌اش در رده‌بندی جهانی حول و حوش ۱۰۰ است.»
تونی که از سطح بازی این بازیکن جوان شگفت‌زده شده بود پرسید: «اسمش چیست؟»
«نواک جوکوویچ.»
عمو تونی پس از تماشای بازی جوکوویچ، به رختکن رفت و با لحنی پیش‌گویانه به برادرزاده‌اش هشدار داد: «رافائل، یک مشکل بزرگ داریم. همین الان با یک بازیکن فوق‌العاده آشنا شدم. اسمش نواک جوکوویچ است.»
عموی نادال از همان ابتدا می‌دانست برادرزاده‌اش با یک رقیب جدی روبرو است و رقابت بزرگ این دو را پیش‌بینی کرده بود. رافائل نادال و نواک جوکوویچ، دو اسطوره دنیای تنیس، ۵۹ بار در میادین مختلف با هم دیدار کردند؛ از جمله ۱۸ بار در گرند اسلم‌ها. رقابت نفس‌گیری که نام آن‌ها را در تاریخ ورزش جاودانه کرد.
