ستاره جوان اسپانیایی مدتی است که از دوران اوج خود فاصله گرفته است.
تنیسفا – بعد از آنکه کارلوس آلکاراس در فینال ویمبلدون با شکست نواک جوکوویچ تاریخ‌ساز شد، خیلی‌ها از آغاز دورانی نو در تنیس سخن گفتند؛ دورانی که قرار بود اعجوبه ۲۰ ساله اسپانیایی طلایه‌دار آن باشد.
اما بر خلاف آنچه انتظار می‌رفت پدیده جوان خیلی زود دچار افت شد و از آن زمان تاکنون در کسب قهرمانی ناکام بوده است.
هر چند انتظار می‌رفت با شروع فصل جدید آلکاراس به روزهای خوب خود برگردد، اما او در مرحله یک چهارم پایانی مغلوب الکساندر زورف شد تا قحطی جام برای او همچنان ادامه داشته باشد.
اما آیا واقعاً کارلوس در بحران به سر می‌برد یا بعد از آن شروع طوفانی، افول نسبی او قابل پیش‌بینی و اجتناب‌ناپذیر بود؟
آلکاراس به اعتراف اکثر کارشناسان از نبوغ چیزی کم ندارد و به سختی بتوان نقطه ضعفی در بازی او سراغ گرفت. البته که کارلوس در بعد فنی هنوز هم خیلی جای پیشرفت دارد اما افت اخیر او بیشتر دلایل ذهنی و روانی دارد.
آلکاراس یا آنطور که نزدیکانش او را صدا می‌کنند “چارلی” چند وقتی است که در زمین تمرکز لازم را ندارد و خیلی اوقات دستپاچه و سردرگم به نظر می‌رسد. همین هم باعث شده تا در لحظات حساس مسابقه، نتواند با اعتماد به نفس سابق کار کند و آن چهره مصمم را کمتر از او می‌بینیم.
یکی از دلایل اصلی این افت، فشار روانی است که هر ورزشکاری پس از کسب موفقیت‌های بزرگ و با بالا رفتن انتظارات آن را تجربه می‌کند. آلکاراس هم آنقدر زود به افتخارات بزرگ رسید که گاهی اوقات فراموش می‌کنیم او تازه ۲۰ سالش است و در ابتدای راه خود است؛ راهی که طبیعتاً بدون فراز و نشیب نیست و با چالش‌های بسیاری همراه خواهد بود.
یکی از همین چالش‌ها، عادت کردن به دنیای تازه‌ای است که او واردش شده است. نباید فراموش کرد کسب شهرت و ثروت و قرار گرفتن در کانون توجه آن هم در سنین کم، دردسرهای خاص خودش را دارد و کنار آمدن با آن نیازمند زمان است.
بر همین اساس شاید بتوان گفت که بعد از آن شروع طوفانی، قابل پیش‌بینی بود که یک دوره “افول” یا بهتر بگوییم یک دوره “گذار” در انتظار آلکاراس باشد؛ گذر از هیجانات جوانی و ورود به دوران بلوغ.
آلکاراس به زمان نیاز دارد تا به پختگی و بلوغ برسد. او باید یاد بگیرد که دنیای ورزش بالا و پایین دارد و قرار نیست همیشه و همه جا برنده از زمین بیرون بیاید و نباید اجازه دهد شکست برای مدتی طولانی در ذهنش باقی بماند. درست است که ما آلکاراس را با شور و هیجانش می‌شناسیم اما او باید احساسات خود را بهتر مدیریت کند و برای این کار نیاز دارد تا کمی از بازی نمایشی فاصله بگیرد و بر روی نتیجه‌گیری تمرکز کند.
در ماه‌های پیش رو آلکاراس باید از امتیازات زیادی دفاع کند و اگر می‌خواهد بیش از این دچار افول نشود باید خیلی زود خودش را جمع و جور کند.
دوران گذار رو در ورزشکار این سنی قبول دارم،اما سوال اینجاست بزرگان تنیس مثل فدرر و نادال یا جوکوویچ که از سنین پایین و در چنین شرایطی قرار داشتند آیا روزگار اینچنینی رو سپری کردن؟
من به شخصه معتقدم آکاراس تکنیکی به تاکتیکش غالبه،به زبان ساده تر از فیزیکش بیشتر از ذهنش بهره میبره.
به نظرم آلکاراز خاک باز است و اوج آلکاراز از ایندین ولز تا ویمبلدون است .از آلکاراز نباید انتظار داشت تمام فصل اوج باشه .شکست امروزش تاکتیکی بود و بدلیل غیبت سرمربی اش بود و اصلا برنامه جلوی زورف پیاده نکرد .زمانی که فهمید تاکتیک رو که دیگه دیر شده بود و پیروزی ست سوم آلکاراز موید این ادعاست و البته برای کامبک هنوز زوده و باید کار فنی کرد