اسطوره سوییسی تنیس را متحول کرد و به نماد آن بدل شد.
تنیسفا – بالاخره روزی که از آن می‌ترسیدیم فرارسید و راجر فدرر اسطوره بی‌بدیل و تکرارنشدنی دنیای تنیس در سن ۴۱ سالگی برای همیشه از این رشته خداحافظی کرد.
استاد سوییسی روز جمعه در آخرین بازی دوران حرفه‌ای خود همانطور که می‌خواست در کنار رقیب دیرینه‌اش رافائل نادال به میدان رفت و پس از آن بازنشسته شد.
اتفاقی تلخ و غم‌انگیز برای تمامی دوستداران تنیس در سرتاسر جهان، چه آن‌ها که طرفدار سرسخت فدرر بودند و چه حتی آنهایی که هوادار رقبای او بودند. رقابت فدرر با نادال و جوکوویچ در نزدیک به دو دهه اخیر و نبردهای به‌یادماندنی این سه اسطوره جایگاهی ویژه در خاطره جمعی هواداران تنیس دارد و بی‌تردید خداحافظی یکی از آن‌ها فقدانی بزرگ برای تنیس و دوستداران این رشته محسوب می‌شود.
این روزها از زبان افراد مختلف به تکرار می‌شنوید که تنیس بدون فدرر دیگر مثل همیشه نخواهد بود. شاید این جمله در نگاه اول احساسی به نظر بیاید. اما این‌گونه نیست. اسطوره سوییسی دورانی تازه را در تنیس پایه گذاشت و به آن روحی تازه بخشید. اگر تا قبل از فدرر تنیس برای بسیاری ورزشی کسل‌کننده بود، مایستروی سوییسی با نمایش نبوغ‌آمیز خود این رشته را به یکی از ورزش‌های پرطرفدار و محبوب در جهان تبدیل کرد. تأثیر و نقش فدرر در اعتلای تنیس چنان بود که بسیاری تاریخ تنیس را به قبل و بعد از دوران او تقسیم می‌کنند. اما چرا فدرر از چنین جایگاهی برخوردار است و بسیاری او را بالاتر از نادال و جوکوویچ بزرگترین تنیس‌باز تاریخ می‌دانند؟
اسطوره سوییسی با استعداد ناب خود قواعد بازی را در هم ریخت و طرحی نو در انداخت؛ او در عین آنکه چشم‌نواز و هجومی بازی می‌کرد توانست افتخارات فراوانی به دست بیاورد و رکوردهای متعددی را جابه‌جا کند. به عبارت دیگر او هم جام‌ها را درو می‌کرد و هم قلب‌ها را می‌ربود. فدرر در طی ۲۴ سال حضورش در میادین در مجموع ۱۰۳ عنوان قهرمانی به دست آورد که بعد از جیمی کانرز (۱۰۹) بیشترین تعداد قهرمانی در تاریخ تنیس محسوب می‌شود. فدرر ۲۰ بار در مسابقات گرند اسلم به قهرمانی رسید و از سال ۲۰۰۹ که موفق شد از پیت سمپراس با ۱۴ قهرمانی عبور کند به مدت ۱۳ سال از این حیث رکورد‌دار بود. او از سال ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۷ در ویمبلدون و از سال ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۸ در اوپن آمریکا پنج بار متوالی به قهرمانی رسید که یک رکورد خیره‌کننده به حساب می‌آید. فدرر هم‌چنین ۲۳۷ هفته به صورت پی در پی مرد شماره یک تنیس جهان بود که این نیز یکی دیگر از رکوردهای دست نیافتنی او به شمار می‌رود.
اما آنچه بیش از همه فدرر را از رقبایش متمایز می‌کرد سبک بازی منحصر به فرد و جذاب او بود. نمایش فدرر آمیخته‌ای از مهارت و قدرت بود و او بیشتر از آنکه شبیه یک ورزشکار ورزیده باشد به هنرمندی شباهت داشت که نگاه‌ها را با چرخش سحرآمیز راکتش خیره می‌کرد. فدرر همچون یک رقصنده باله سبک‌بال و باوقار در زمین حرکت می‌کرد و ضرباتش را چنان هنرمندانه و با تسلط می‌نواخت که هر ببینده‌ای را به وجد می‌آورد. مهارت و ضربات استادانه او در جلوی زمین در کنار قدرت بالایش از انتهای زمین ترکیبی جذاب و متنوع را شکل می‌داد که تماشای بازی او را برای همه لذت‌بخش می‌کرد. خیلی‌ها سبک جادوگر تنیس را “سهل و ممتنع” توصیف می‌کردند؛ چراکه به چشم آسان می‌آمد و در عین حال تقلید از او برای هیچکس ممکن نبود.
محبوبیت فوق‌العاده فدرر نیز یکی دیگر از وجوه تمایز او محسوب می‌شود. استاد سوئیسی نوزده سال متوالی از سوی هواداران به عنوان محبوبترین بازیکن جهان انتخاب شد. محبوبیتی که مرزها را در نوردید و چهره‌ای فراملی و فراورزشی از این اسطوره بی‌بدیل ساخت. هیچ بازیکنی در تاریخ به اندازه فدرر محبوب نبوده و او شاید تنها بازیکنی در تنیس باشد که در خاک حریف نیز بسیاری اوقات بیشتر از بازیکن خودی مورد تشویق و احترام قرار می‌گرفت.
در زمینه اخلاق نیز فدرر سرآمد بود و دستیابی به هیچ جام و مقامی باعث نمی‌شد تا او روی اصول رقابت جوانمردانه پا بگذارد. فدرر در طول دوران ۲۴ ساله خود در ۱۵۲۱ مسابقه حاضر شد اما حتی یک مسابقه را هم به علت مصدومیت نیمه‌کاره رها نکرد که نمایانگر اوج احترام او برای رقبایش بود.
آری جایگاه فدرر در دنیای تنیس صرفاً به خاطر افتخارات و دستاوردهای پرشمار‌ش نیست و میراث وی را باید ورای آمارها و رکوردها دید. از همین روست که با وجود شکسته شدن برخی از رکوردهای این نابغه سوییسی، او از نگاه بسیاری از هواداران و کارشناسان همچنان بعنوان بزرگترین تنیس‌باز تاریخ شناخته می‌شود.
