تنیسفا – گنچیچ که در جوانی بازیکن هندبال و تنیس بود در دهه ۱۹۷۰ به مربیگری تنیس روی آورد و در طول فعالیت خود استعدادهای بزرگی را کشف و تربیت کرد. قهرمانانی چون مونیکا سلس، گوران ایوانیسویچ و البته نواک جوکوویچ.
گنچیچ اولین بار نواک را وقتی ۶ ساله بود ملاقات کرد و خیلی زود متوجه استعداد او شد. این مربی صرب برای برگزاری یک دوره آموزشی کوتاه به باشگاهی در کوهستان کوپائونیک رفته بود که از قضا در نزدیکی آن خانواده جوکوویچ یک پیتزافروشی را اداره میکردند و این گونه شد که دست سرنوشت گنچیچ را در مسیر نوله قرار داد.
نقش گنچیچ در زندگی جوکوویچ اما محدود به آموزش تنیس نبود و او تأثیر بسزایی در شکلگیری شخصیت اسطوره صرب ایفا کرد.
او سالها پیش در مصاحبهای گفته بود: «به نواک کتاب میدادم، اما نه کتابهای کودکانه، کتابهایی درباره زندگی که بیشتر مناسب بزرگترها بود. ما با هم موسیقی گوش میدادیم و نواک این کار را دوست داشت. من به موسیقی کلاسیک علاقه داشتم و او در کنار من گوش میکرد. “اورتور ۱۸۱۲” چایکوفسکی تأثیر عمیقی روی نواک گذاشت. به او گفتم هر گاه در حین مسابقه احساس کردی حالت خوب نیست این موسیقی را به یاد بیاور. به یاد بیاور چقدر آدرنالین در بدنت هست و اجازه بده موسیقی تو را جلو ببرد تا قویتر بازی کنی.»
جالب است بدانید گنچیچ کسی بود که نواک را ترغیب کرد تا به جای بکهند یکدستی که از پیت سمپراس الگوبرداری کرده بود، دو دستی بکهند بزند و شگفت آنکه توصیه او یکی از بهترین ضربات در تاریخ تنیس را پدید آورد.
جوکوویچ همواره به نیکی از گنچیچ یاد میکند: «تقریباً هر چه دارم را مدیون او هستم. او بازی من را شکل داد. همیشه به من میگفت تو استعداد اینکه نفر اول جهان بشوی را داری و من هم به او باور داشتم.»
گنچیچ سال ۲۰۱۳ در ۷۶ سالگی درگذشت.