دیهگو مارادونا اسطوره آرژانتینی فوتبال در 60 سالگی چشم از جهان فروبست و ورزش جهان را داغدار کرد. برترین بازیکنان تنیس جهان در پی درگذشت او به این اتفاق واکنش نشان دادند.
تنیسفا – رافائل نادال دارنده 20 عنوان گرند اسلم درباره درگذشت مارادونا در پیامی نوشت:
امروز دنیای ورزش و به طور خاص دنیای فوتبال در سوگ فرو رفت. مارادونا یکی از بزرگترین ورزشکاران تاریخ بود. میراثی که در فوتبال از خود برجای گذاشت برای همیشه ماندگار خواهد ماند. تسلیت به خانوادهاش، دنیای فوتبال و کشور آرژانتین.
نواک جوکوویچ مرد شماره یک تنیس جهان نیز با انتشار عکس زیر نوشت: «در بهشت آسوده بخواب اسطوره.»
خوان مارتین دلپوتروی آرژانتینی که پیشتر در مورد مارادونا گفته بود او برای آرژانتینیها حکم یک خدای دیگر را دارد هم درباره فوت اسطوره فوتبال جهان نوشت:
احساس میکنم به جایی که تعلق داشتی برگشتی: بهشت. برای من تو هرگز نخواهی مرد. آرام بخواب.
مارادونا علاقه زیادی به ورزش تنیس داشت و بسیاری از مسابقات این رشته را از نزدیک دنبال میکرد.
او با ستارههای تنیس نیز رابطه خوبی داشت. از راجر فدرر بعنوان بهترین تنیسباز تاریخ نام میبرد و نواک جوکوویچ را بسیار تحسین میکرد.
مارادونا پای ثابت مسابقات آرژانتین در جام دیویس بود. سال ۲۰۱۶ برای حمایت از تیم کشورش مقابل کرواسی در فینال به زاگرب سفر کرد. تشویقهای پرشور او پس از قهرمانی تاریخی آرژانتین جزو لحظات بهیادماندنی این مسابقات شد. نقل است که مارادونا پس از پیروزی سرنوشتساز دلپوترو مقابل چیلیچ مچ دست او را (که مصدوم بود) بوسید. دلپوترو در آن بازی بعد از واگذار کردن دو ست نخست، بازگشتی حماسی را رقم زد و حریف کرواتش را مغلوب کرد.
جالب است بدانید که دیهگو شوآرتسمن آرژانتینی هم میگوید والدینش بخاطر علاقهای که به مارادونا داشتند نام دیهگو را برای او انتخاب کردند.
منصور بهرامی اسطوره تنیس کشورمان نیز عکس سلفی خود بهمراه پسرش را با مارادونا در اینستاگرامش منتشر کرد و گفت:
لحظهای فراموش نشدنی. در ورزشگاه “استاد دو فرانس” دیگو مارادونا گفت با هم عکس بگیریم، پسرم سام این سلفی را گرفت. فوتبال، تنیس رویمیز و راگبی ۳ اسطوره بزرگ را این هفته از دست داد: دیگو مارادونا، ژاک سکرتن، کریستف دمینیسی. روحشان شاد.
اندی ماری مرد شماره یک سابق تنیس جهان نیز خاطرهای از دیدارش با مارادونا را در اینستاگرام خود منتشر کرد:
خیلی خوش شانس بودم که یک بار مارادونا را در ورزشگاه O2 لندن ملاقات کردم. آمده بود تا مسابقات فینال تور جهانی را تماشا کند. با شور و حرارت و انرژی فوقالعادهای چندین دقیقه به زبان اسپانیایی صحبت کرد و من تقریباً هیچکدام از حرفهایش را نفهمیدم، اما انگار اهمیتی نداشت. او اگرچه جثه کوچکی داشت، اما به طور قطع شخصیتی بزرگ، خارقالعاده و کاریزماتیک بود. فردای آن روز، یک پیراهن تیم آرژانتین از طرف او برای من ارسال شد که روی آن نوشته بود: «تقدیم با عشق به دوستم اندی، به امید اینکه به زودی شماره یک شوی»