در فینال ویمبلدون 2003 راجر فدرر در برابر مارک فیلیپوسیس قرار گرفت تا نخستین قهرمانی خود در مسابقات گرنداسلم را جشن بگیرد.
پیش از مسابقه:
راجر فدرر ۲۱ ساله که سال خوبی را سپری می‌کرد و پیش از آغاز فصل چمن، فاتح تورنمت‌های مارسی، دوبی و مونیخ شده بود، با قهرمانی در مسابقات هاله به ویمبلدون آمد. این نخستین فصلی بود که جوان سوئیسی در هر سه سطح (هارد، خاک و چمن) قهرمان می‌شد و به همین دلیل با اعتمادبه‌نفس بیشتری راهی SW۱۹ شد تا بزرگ‌ترین افتخار خود تا به آن زمان را رقم بزند.
فدرر سید چهارم مسابقات بود و در کنار هیوئیت، آغاسی و رادیک، از بخت‌های اصلی فتح ویمبلدون به‌شمار می‌رفت. او در دورهای ابتدایی توانست لی از کره جنوبی، کوبک از اتریش و ماردی فیش از آمریکا را شکست دهد و به جمع 16 نفر برتر تورنمنت راه پیدا کند. در هفته دوم مسابقات، وی ابتدا در سه ست پیاپی بر فلیسیانو لوپز چیره شد و سپس با همین نتیجه سنگ شالکن هلندی را مغلوب کرد تا به مرحله نیمه‌نهایی برسد. فدرر در این مرحله مقابل اندی رادیک سید پنجم مسابقات قرار گرفت و در یک بازی زیبا و برتر، حریف آمریکایی خود را در سه ست متوالی شکست داد تا اولین حضور خود در فینال یک گرنداسلم را تجربه کند. نمایش فدرر در بازی برابر رادیک یکی از بهترین نمایش‌های او در ویمبلدون و احتمالاً کم‌نقص‌ترین نمایشش در آن فصل به شمار می‌آید. او در این دیدار از ابتدا تا انتها رادیک جوان را مقهور قدرت خود کرد و نوید حضور یک تنیس‌باز بزرگ و مقتدر را به علاقه‌مندان تنیس در سراسر جهان داد.
فدرر برای کسب عنوان قهرمانی باید مارک فیلیپوسیس از استرالیا را شکست می‌داد؛ تنیس‌بازی که جوان سوئیسی را 2 ماه قبل در هامبورگ مغلوب کرده بود و او نیز نخستین حضورش را در فینال ویمبلدون تجربه می‌کرد. این دومین حضور فیلیپوسیس در فینال مسابقات گرنداسلم بود؛ بعد از سال 98 در یواس اوپن که از هم‌وطن خود پاتریک رافتر شکست خورد.
مسابقه:
ست اول پایاپای دنبال شد و با این‌که فدرر در بازی مسلط‌تر بود، تا پایان، هیچ یک از دو بازیکن موفق به شکستن سرویس یک‌دیگر نشدند. در تایبریک این فدرر بود که موفق شد در امتیاز پنجم و در یک رالی زیبا با ضربه فورهند اینساید-این، جلو بیفتد و روند گیم را به سود خود بچرخاند. در ادامه او توانست این برتری را حفظ کند و فیلیپوسیس را با نتیجه 7-5 شکست دهد و ضربه اول را بزند.
در ست دوم کار برای جوان سوئیسی راحت‌تر بود و او در ابتدای ست و در گیم نخست، حریف استرالیایی خود را بریک کرد؛ فورهند شورت‌انگل زیبای فدرر در آن گیم که او را در موقعیت شکستن سرویس حریف قرار داد، یکی از بهترین امتیازات این مسابقه بود. در گیم سوم، فدرر یک بار دیگر سرویس فیلیپوسیس را شکست و با حفظ سرویس خود در گیم بعد، 4-0 پیش افتاد. او این برتری را تا پایان حفظ کرد و ست دوم را 6-2 به سود خاتمه داد تا تنها یک ست با قهرمانی در ویمبلدون فاصله داشته باشد.
در ست سوم فیلیپوسیس تمام توان خود را به کار گرفت تا از فدرر جلو بیفتد و در بازی باقی بماند؛ اما راجر ضعفی نشان نداد و مانند ست‌های قبلی، هیچ بریک‌پوینتی به حریف استرالیایی نداد تا عملکرد بی‌نقصی را در گیم‌های سرویس خود داشته باشد. فدرر در گیم یازدهم تا آستانه شکستن سرویس فیلیپوسیس پیش رفت، اما موفق به انجام این کار نشد تا کار همانند ست اول به تایبریک بکشد. او این بار کار سختی نداشت و 6-1 از حریف جلو افتاد. فیلیپوسیس روی سرویس‌های خود دو مرتبه فدرر را در کسب امتیاز نهایی ناکام گذاشت، اما روی سرویس جوان سوئیسی کاری از پیش نبرد: ضربه بک‌هند بازیکن استرالیایی به تور برخورد کرد و فدرر بر روی زانوهای خود نشست؛ حالا رویای دوران کودکی‌اش به واقعیت تبدیل شده بود و او قهرمان ویمبلدون بود.
پس از مسابقه:
فدرر حالا دیگر فقط یک بازیکن بااستعداد نبود؛ او قهرمان گرنداسلم بود و در رده بزرگان به شمار می‌رفت. این قهرمانی به پُلی برای کسب افتخارات بیشتر تبدیل شد و راجر بعدها از این قهرمانی در کنار رولان گاروس 2009 و استرالیا 2017 به عنوان مهم‌ترین نقاط عطف دوران ورزشی خود نام برد.
وی بلافاصله پس از قهرمانی در ویمبلدون به سوئیس برگشت تا در تورنمنت گشتاد شرکت کند. فدرر همواره اهمیت خاصی برای این تورنمنت خانگی قائل بود و با این‌که گشتاد روی خاک رس برگزار می‌شد و زمان‌بندی مناسبی برای پایان فصل چمن و قبل از فصل هارد آمریکای شمالی نداشت، بدون خستگی و با تمام توان در آن شرکت کرد.
