تنیسباز ۳۳ ساله آرژانتینی در چند سال اخیر به علت مصدومیت زانو خانهنشین شده بود.
تنیسفا – خوان مارتین دلپوترو بامداد امروز به وقت ایران بعد از ۳ سال دوری از میادین در مرحله اول مسابقات بوینس آیرس به مصاف فدریکو دلبونیس رفت و در ۲ ست متوالی (۶-۱ و ۶-۳) مغلوب هموطن خود شد.
این بازیکن آرژانتینی که پیشتر اعلام کرده بود به علت مصدومیت زانو دیگر نمیتواند به بازی کردن ادامه دهد و قصد خداحافظی از دنیای تنیس را دارد در پایان این مسابقه با چشمانی اشکبار گفت: «قرار بود هفته آینده به ریو بروم و در آنجا خداحافظی کنم، اما دیگر میخواهم شبها بدون درد بخوابم و بقیه عمرم را در آرامش سپری کنم.»
او افزود: «این لحظه را تا آخر عمر به یاد خواهم داشت. من به تمام آرزوهایی که در تنیس داشتم رسیدم. دشوارترین چیزی که در ورزش میتوان به آن رسید، یک جام یا رتبه بالا در ردهبندی نیست، بلکه عشق و محبت مردم است که فکر میکنم توانستم به آن دست پیدا کنم… این آخرین مسابقه من بود. خوشحالم که توانستم در مقابل هموطنانم بازی کنم.»
به این ترتیب دلپوترو همانطور که میخواست و وعده داده بود در میدان مسابقه و در برابر دیدگان هموطنانش در بوئنوس آیرس با دنیای تنیس وداع کرد.
این پایان ۱۷ سال حضور دلپوترو در مسابقات حرفهای تنیس بود. حضوری که البته به دلیل مصدومیتهای متعدد با غیبتهای طولانی همراه شد تا این تنیسباز آرژانتینی نتواند به همه آنچه در دنیای تنیس حقش بود برسد. با این وجود اما دلپوترو افتخارات مهمی در دوران ورزشی خود کسب کرد که از جمله آنها میتوان به قهرمانی در اوپن آمریکا ۲۰۰۹، قهرمانی در مسترز ایندین ولز ۲۰۱۸ و کسب دو مدال المپیک (نقره ریو و برنز لندن) اشاره کرد. این بازیکن بلندقامت همچنین نقشی کلیدی در قهرمانی آرژانتین در مسابقات دیویس کاپ سال ۲۰۱۶ ایفا کرد و در مجموع ۲۲ بار فاتح مسابقات مختلف شد.
دلپوترو که سال ۲۰۱۸ به رتبه سوم جهان رسید، یکی از معدود بازیکنانی بود که طی این سالها توانایی به چالش کشیدن بزرگان تنیس را داشت و بارها نیز آن را ثابت کرد. بدون شک او اگر این قدر بدشانسی نمیآورد میتوانست تهدیدی جدی برای سلطه “بیگ ۳” باشد اما افسوس که مصدومیتهای پیدرپی به این بازیکن پراستعداد مجال نداد.
دنیای تنیس اما برای همیشه دلپوترو را با قهرمانی به یاد ماندنیاش در اوپن آمریکا ۲۰۰۹ به یاد خواهد آورد، با فورهندهای مرگبارش که برق از چشمان رقبایش میپراند و البته با قلب بزرگ و مهربانش که لقب “غول مهربان تنیس” را برای او به ارمغان آورده بود؛ بدرود برج تاندیل.
