وقتی در دنیای تنیس صحبت از استعدادهای هدر رفته میشود، یکی از اولین نامهایی که به ذهن خطور میکند داوید نلبندیان است. البته او عناوین مهمی کسب کرد و شاید به معنای واقعی کلمه نتوان او را استعدادی “هدر رفته” نامید، اما آنچه مسلم است این تنیسباز مستعد آرژانتینی هرگز آنطور که انتظار میرفت و شایسته او بود ندرخشید و به موفقیت نرسید.
تنیسفا – داوید نلبندیان سال ۲۰۰۲ در سن ۲۰ سالگی با راهیابی به فینال ویمبلدون شگفتیساز شد و اگرچه با شکست برابر لیتون هیوئیت دستش از جام کوتاه ماند اما خیلیها را به آینده خود امیدوار کرد. او البته توجه کارشناسان را از مدتها پیش به خود جلب کرده بود، زمانیکه توانست راجر فدرر را در فینال بخش جوانان مسابقات آزاد آمریکا در سال ۲۰۰۰ شکست دهد. جالب است بدانید ۵ تقابل نخست نلبندیان و فدرر در مسابقات حرفهای نیز همگی با برتری بازیکن آرژانتینی به پایان رسید که نشان از تواناییهای بالای او داشت. او در آن زمان در کنار فدرر، رادیک، هیوییت و سافین به عنوان یکی از بازیکنان آیندهدار تنیس جهان شناخته میشد و نتایجش نیز نوید آیندهای درخشان را برای او میداد. با این وجود “نلبی” آنطور که انتظار میرفت پیشرفت نکرد و اگرچه در مقاطعی درخشید اما هرگز در گرنداسلمها قهرمان نشد و هیچوقت هم به رتبه اول جهان نرسید.
نلبندیان در فاصله بین سالهای ۲۰۰۵ تا ۲۰۰۷ مهمترین افتخارات دوران ورزشیاش را کسب کرد. او در سال ۲۰۰۵ با شکست راجر فدرر فاتح مسابقات مسترز کاپ شد که مهمترین عنوان دوران ورزشی وی به حساب میآید. نلبندیان در سال ۲۰۰۷ و در مسابقات مسترز مادرید که آن زمان در داخل سالن و روی زمین هارد انجام میشد، دست به کار بزرگی زد و در سه مرحله پایانی سه مرد اول تنیس جهان را شکست داد تا بار دیگر قدرت خود را به همه یادآوری کند. او در یکچهارم و نیمهنهایی بهترتیب از سد نادال و جوکوویچ نفرات دوم و سوم جهان عبور کرد و در فینال نیز در برابر فدرر که آن زمان شماره یک بلامنازع تنیس جهان بود به برتری رسید و قهرمان شد. تا قبل از او تنها دو بازیکن (بکر و جوکوویچ) توانسته بودند در یک تورنمنت، سه نفر اول جهان را شکست دهند. نلبندیان بلافاصله در مسترز پاریس نیز با شکست فدرر و نادال جام قهرمانی را بالای سر برد تا تنها بازیکنی در تاریخ لقب بگیرد که مردان اول و دوم جهان را در دو هفته متوالی شکست میدهد.
گزیده دیدار داوید نلبندیان و راجر فدرر در فینال مسابقات مسترز کاپ 2005
وقتی داوید نلبندیان سه مرد اول تنیس جهان را در یک تورنمنت شکست داد
نلبندیان از نظر فنی بازیکن توانمندی بود و به جرأت میتوان او را در زمره کاملترین بازیکنان چند دهه اخیر به حساب آورد. نلبندیان تکنیک بالایی داشت و تمامی ضربات را به خوبی اجرا میکرد، سلاح ویرانگر او البته ضربه بکهندش بود که امضای بازی او نیز محسوب میشد. نلبندیان قادر بود از انتهای زمین با صرف کمترین انرژی، ضرباتی پرقدرت و عمیق و در صورت نیاز زاویهدار به توپ بزند. او در ضربات والی نیز مهارت خوبی داشت و بهموقع برای تمام کردن امتیازها به سمت تور هجوم میبرد. توان بالای او در دریافت سرویس نیز زبانزد بود و بویژه در برگرداندن سرویسهای دوم تبحر زیادی داشت. نلبندیان سرویس نسبتاً خوبی هم داشت اما در مقایسه با بازیکنانی چون فدرر و رادیک، این ضربه را نمیتوان جزو نقاط قوتش به حساب آورد.
با وجود اینکه نلبندیان از نظر فنی بازیکن قابلی بود اما ثبات و تداوم بازیکنان بزرگ را نداشت و این بزرگترین نقطه ضعفش بود. نلبندیان برخلاف بازیکنان بزرگ چندان هم اهل تمرینات منظم و سختکوشی نبود و بسیاری اوقات از اضافه وزن رنج میبرد بطوریکه برخی هواداران القاب “Fat Dave” و “Fatbandian” را در مورد او به کار میبردند. البته اگر بخواهیم کارنامه نلبندیان را منصفانه قضاوت کنیم باید به مصدومیتهای متعدد او هم اشاره کنیم که هر وقت در مسیر پیشرفت قرار میگرفت چون مانعی سد راهش میشدند. نلبندیان نهایتاً سال ۲۰۱۳ به دلیل آسیبدیدگی از ناحیه شانه در ۳۱ سالگی مجبور به خداحافظی از تنیس شد که مطابق با استاندارد امروزی سن زیادی برای یک ورزشکار محسوب نمیشود.
“نلبی” در طول ۱۳ سال حضور در رقابتهای تنیس مجموعاً ۱۱ قهرمانی انفرادی شامل یک عنوان مسترز کاپ و ۲ عنوان مسترز بدست آورد. او همچنین به همراه تیم آرژانتین سه مرتبه نایبقهرمان جام دیویس شد و سال ۲۰۰۶ به رتبه سوم ردهبندی جهانی رسید که بالاترین رتبه وی محسوب میشود. نلبندیان بعد از ویمبلدون ۲۰۰۲ که به فینال رسید بااینکه ۴ بار دیگر در سایر گرند اسلمها تا مرحله نیمهنهایی پیش آمد اما هرگز در این مسابقات بزرگ به دیدار نهایی راه نیافت.
داوید نلبندیان پس از بازنشستگی از تنیس به سراغ ورزش اتومبیلرانی رفت و همچنان نیز در برخی مسابقات این رشته شرکت میکند.