راهنمای انتخاب راکت تنیس؛ نکاتی که پیش از خرید راکت تنیس باید بدانید

تنیسفا: انتخاب راکت تنیس از میان بیش از بیست برند تولیدکننده و صدها مدل متنوع کار آسانی نیست. در این مطلب شما را با انواع راکت‌های تنیس و ویژگی‌های مختلف آن‌ها آشنا می‌کنیم تا بتوانید راکت مناسب خود را انتخاب کنید.

هر بازیکن با توجه به سطح و سبک بازی و هم‌چنین ویژگی‌های فیزیکی خود (جثه، قد و قدرت بدنی) راکتی را برمی‌گزیند که بهره‌وری او را در زمین به حداکثر برساند. فراموش نکنید که بازی با راکت نامناسب می‌تواند باعث ایجاد مصدومیت شود. بنابراین توصیه می‌کنیم قبل از اقدام برای خرید راکت تنیس با ویژگی‌ها و اجزای مختلف راکت‌های تنیس آشنا شوید تا بتوانید انتخابی دقیق و مطمئن داشته باشید. مشخصات راکت‌ تنیس معمولاً بر روی بدنه آن درج می‌شود که برخی از مهم‌ترین آن عبارتند از: وزن راکت، سایز صفحه راکت، بالانس راکت، جنس راکت.

دسته‌بندی کلی راکت‌های تنیس؛ قدرتی، کنترلی و تعادلی

راکت‌های تنیس به طور کلی به سه دسته «قدرتی»، «کنترلی» و «تعادلی» تقسیم می‌شوند. بر اساس یک اصل کلی، میزان قدرت و کنترل در راکت‌های تنیس «معمولا» با هم رابطه معکوس دارند؛ بدین معنی که هر چه قدرت یک راکت بیشتر باشد، کنترل آن کمتر و هر چه کنترل یک راکت بیشتر باشد قدرت آن کمتر خواهد بود.

 راکت‌ قدرتی به بازیکن اجازه می‌دهد تا با صرف انرژی کمتر ضربه قوی‌تری به توپ بزند، اما این ویژگی ‌در عین حال باعث می‌شود که بازیکن کنترل کمتری بر روی ضربات خود داشته باشد. راکت‌های قدرتی بیشتر مناسب افراد تازه‌کار هستند که از تکنیک و قدرت کافی برای اجرای ضربات خود بهره نمی‌برند و به کمک راکت برای ایجاد نیروی لازم نیاز دارند. در مقابل، راکت‌ کنترلی قدرت کمتری تولید می‌کند اما این ویژگی سبب می‌شود بازیکن ضربات خود را با دقت و کنترل بیشتری اجرا کند. از آنجاکه راکت‌های کنترلی بیشتر مناسب بازیکنان حرفه‌ای می‌باشند به آن‌ها راکت‌های «حرفه‌ای» نیز گفته می‌شود.

اما اگر راکتی ترکیبی از ویژگی‌های دو گروه قبلی را ارائه دهد، در دسته راکت‌های تعادلی و یا تویینر (Tweener) جای می‌گیرد. راکت‌های تعادلی، مناسب افرادی هستند که به تازگی به ورزش تنیس روی‌ آورده‌اند و یا به صورت تفریحی و آماتور بازی می‌کنند.

جنس راکت تنیس

در گذشته و برای مدتی طولانی راکت‌های تنیس از چوب ساخته می‌شدند. اما با پیشرفت تکنولوژی، مواد سبک‌تر مانند استیل، آلومینیوم، گرافیت و تیتانیوم به تدریج جایگزین چوب در ساخت راکت شدند. در حال حاضر اکثر راکت‌های موجود در بازار از جنس گرافیت (الیاف کربن) ساخته می‌شوند. راکت‌های گرافیتی مقاوم و سبک‌ هستند و ارتعاش ناشی از ضربه را به خوبی جذب می‌کنند. استفاده از راکت‌های آلومینیومی پیش از راکت‌های گرافیتی رواج یافت، ولی به دلیل خاصیت ارتجاعی آلومینیوم که سبب کنترل پایین راکت می‌شود، این‌ راکت‌ها هیچ‌گاه در بین بازیکنان حرفه‌ای محبوبیت پیدا نکردند. راکت‌های آلومینیومی در جذب ارتعاش ناشی از ضربه نیز به خوبی راکت‌های گرافیتی عمل نمی‌کنند که این مسئله در استفاده مداوم می‌تواند منجر به مصدومیت شود. با این حال راکت‌های آلومینیومی هم‌چنان به علت قیمت ارزان‌ و استحکام بالا، ‌انتخاب مناسبی برای افراد تازه‌کار و کسانی‌که به صورت تفریحی بازی می‌کنند، به حساب می‌آیند.

اندازه صفحه راکت تنیس (Head Size)

سر و یا صفحه راکت به محدوده بیضی شکلی که شبکه‌ی زه‌ها را در خود جای داده است، اطلاق می‌شود. مساحت صفحه راکت با واحد اینچ مربع (.sq. in) یا سانتی‌متر مربع (cm2) اندازه‌گیری می‌گردد. اندازه‌ی سر راکت معمولا (اما نه همیشه) با سطح بازی بازیکنان رابطه مستقیم دارد؛ بدین معنی که راکت‌های با سایز صفحه بزرگ (عموما بیش از ۱۰۵ اینچ مربع) برای بازیکنان مبتدی و مسن و راکت‌های با اندازه‌های متوسط و کوچک برای تمامی سطوح (مبتدی، نیمه‌حرفه‌ای و حرفه‌ای) مناسب هستند. راکت‌های با سایز صفحه کوچک امروزه کم‌تر مورد استفاده قرار می‌گیرند. صفحه‌ی بزرگ‌تر، ناحیه‌ی وسیع‌تری را برای ضربه زدن در اختیار بازیکن قرار می‌دهد. این ویژگی به بازیکنان مبتدی که زمان‌بندی (تایمینگ) خوبی ندارند، کمک می‌کند تا ضربات خود را بهتر اجرا کنند و مهارت خود را به تدریج بهبود ببخشند. صفحه بزرگ‌تر هم‌چنین قدرت بیشتری تولید می‌کند که این به معنای کنترل کمتر خواهد بود.

طول راکت تنیس (Racquet Length)

طول راکت عبارت است از فاصله سر تا انتهای دسته آن که با واحدهای سانتی‌متر و یا اینچ بیان می‌گردد. راکت‌های بزرگسالان قانونا می‌توانند بین ۲۷ تا ۲۹ اینچ (۶۸.۸ تا ۷۳.۷ سانتی‌متر) طول داشته باشند، اما طول اغلب راکت‌های موجود در بازار ۲۷ اینچ است. طول بیشتر سبب افزایش قدرت راکت می‌شود و امکان دسترسی به توپ‌های دورتر را فراهم می‌کند. راکت‌های بلندتر برای اینکه قابل استفاده باشند باید از نمونه‌های مشابه خود که از طول استاندارد بهره می‌برند، سبک‌تر باشند.

ضخامت فریم راکت تنیس (Racquet Beam)

ضخامت فریم راکت با میزان استحکام بدنه راکت رابطه مستقیم و با میزان انعطاف‌پذیری آن رابطه معکوس دارد؛ ضخامت بیشتر بدنه راکت استحکام آن را افزایش می‌دهد که این یعنی راکت هنگام برخورد با توپ به میزان کمتری دفرمه می‌شود. دفرمه شدن بدنه راکت باعث اتلاف انرژی ضربه می‌گردد، بنابراین راکت‌هایی که فریم ضخیم‌تری دارند (به دلیل انعطاف کمتر) قدرت بیشتری تولید می‌کنند. راکت‌های کنترلی به طور معمول کمتر از ۲۲ میلی‌متر و راکت‌های قدرتی بیش از ۲۸ میلی‌متر ضخامت دارند. راکت‌های تعادلی نیز دارای ضخامتی بین ۲۳ تا ۲۷ میلی‌تر هستند. به افراد مبتدی توصیه می‌شود راکتی با ضخامت حداقل ۲۲ میلی‌متر انتخاب کنند.

وزن راکت تنیس (Racquet Weight)

وزن راکت مهم‌ترین و ملموس‌ترین فاکتور در انتخاب راکت است. به طور کلی می‌توان گفت که هر چه راکت سنگین‌تر باشد، قدرت بیشتر و ثبات بالاتری دارد و شوک (لرزش) کمتری را به هنگام ضربه به دست بازیکن منتقل می‌کند. در مقابل، راکت سبک‌تر قابلیت مانور بیشتری دارد و بازیکن می‌تواند آن را راحت‌تر و با سرعت بیشتری به حرکت دربیاورد. از همین رو می‌توان گفت که وزن راکت نیز همانند اندازه‌ی سر راکت، با سطح و مهارت یک بازیکن رابطه مستقیم دارد؛ بازیکنان مبتدی بهتر است با راکت‌های سبک بازی کنند، چرا‌که می‌توانند بدون صرف نیروی زیاد ضربات خود را اجرا کنند. راکت‌های با وزن متوسط و سنگین بیشتر مناسب بازیکنان نیمه‌حرفه‌ای و حرفه‌ای می‌باشند که قدرت کافی برای به حرکت درآوردن راکت را دارند.

علاوه بر سطح بازی، جثه و توانمندی فیزیکی بازیکن نیز در انتخاب وزن راکت موثر است. به طور معمول آقایان و افرادی که جثه بزرگ‌تری دارند از راکت‌های سنگین‌تر و خانم‌ها و افرادی که جثه کوچک‌تری دارند از راکت‌های سبک‌تر استفاده می‌کنند. توصیه می‌شود آقایان برای شروع راکتی با وزن بین ۲۸۰ تا ۳۱۰ و خانم‌ها راکتی با وزن بین ۲۵۵ تا ۲۸۵ گرم انتخاب کنند.

اما فاکتور وزن را همیشه باید در ارتباط با چگونگی توزیع آن در قسمت‌های مختلف راکت در نظر گرفت. در قسمت بعد به این موضوع خواهیم پرداخت.

تعادل یا بالانس راکت تنیس (Racquet Balance)

بالانس راکت به ما نشان می‌دهد که وزن راکت در کدام قسمت آن متمرکز شده است. اگر انباشت جرم راکت در قسمت بالایی آن واقع شده باشد، راکت را اصطلاحا «سر سنگین» و اگر در دسته‌ یا پایین آن باشد، «سر سبک» می‌نامیم. در صورتی‌که وزن راکت به طور یک‌نواخت در کل آن توزیع شده باشد راکت «تعادلی» نامیده می‌شود.

نکته: توجه داشته باشد که گرچه ما از عبارات سر سنگین و سر سبک برای دسته‌بندی راکت‌ها استفاده می‌کنیم، اما این لزوما به معنای آن نیست که یک نیمه راکت از نیمه دیگر آن سنگین‌تر و یا سبک‌تر است. چگونگی توزیع جرم و فاصله آن از مرکز ثقل راکت نیز در بالانس راکت موثر هستند.

نقطه‌ی تعادل (Balance Point)

نقطه‌ی تعادل یا مرکز ثقل، نقطه‌ای در امتداد طول راکت است که اگر راکت را در محل آن بر روی تکیه‌گاهی باریک قرار دهیم، در وضعیتی متعادل قرار می‌گیرد.

عددی که بر روی راکت‌های تنیس تحت عنوان «بالانس» درج می‌شود در حقیقت بیانگر فاصله «نقطه تعادل» (Balance Point) از وسط طول راکت (نقطه میانی راکت) می‌باشد. نقطه‌ی تعادل را با واحدهای سانتی‌متر، میلی‌متر، اینچ و در اغلب اوقات با واحد پوینت (معادل ۱/۸ اینچ) مشخص می‌کنند.

راکت تعادلی (Even Balanced Racquets)

همانطور که پیش‌تر عنوان شد راکت‌های تنیس به طور معمول ۲۷ اینچ طول دارند. حال اگر نقطه‌ی تعادل یک راکت دقیقا در وسط طول آن قرار داشته باشد (یعنی در فاصله‌ی ۱۳.۵ اینچی از سر و یا دسته)، بالانس آن «تعادلی» خواهد بود که به صورت Balance: 0 pts EB نشان داده می‌شود.

راکت سر سنگین (Head Heavy Racquets)

در راکت سرسنگین انباشت جرم در ناحیه بالایی آن بیشتر است که این به معنای نزدیک‌تر شدن «نقطه‌ی تعادل» به سر راکت می‌باشد. سرسنگین بودن راکت با استفاده از علامت اختصاری HH (حروف اول Head Heavy) نشان داده می‌شود. به یاد داشته باشید که مبنای محاسبه‌ی نقطه‌ی تعادل، وسط طول راکت (تقطه میانی) می‌باشد. به عنوان مثال بالانس ۸ pts HH در یک راکت، به معنای آن است که نقطه‌ی تعادل از وسط راکت به اندازه ۸ پوینت (معادل ۸*۱.۸= یک اینچ) در جهت سر راکت جابه‌جا شده است. به عبارت دقیق‌تر، مرکز تعادل این راکت در فاصله ۱۴.۵ اینچی از انتهای دسته راکت قرار دارد.

جرم بیشتر در ناحیه سر راکت برابر است با قدرت بیشتر. بنابراین راکت‌های سر سنگین قدرت بیشتری تولید می‌کنند و همانطور که پیش‌تر توضیح داده شد افزایش قدرت معمولا با کاهش کنترل همراه خواهد بود که این موضوع در مورد راکت‌های سر سنگین نیز صدق می‌کند. افراد مبتدی و بازیکنانی که از جثه کوچکی برخوردار هستند معمولا از راکت‌های سرسنگین استفاده می‌کنند. باید توجه داشت که استفاده مداوم از راکت‌های سرسنگین می‌تواند منجر به برور عارضه سندرم آرنج تنیس‌بازان و یا سایر مصدومیت‌های مزمن در ناحیه آرنج و دست شود. به همین دلیل تنیس‌بازان حرفه‌ای کمتر از این راکت‌ها استفاده می‌کنند.

راکت سر سبک (Head Light Racquets)

در راکت سر سبک انباشت جرم در ناحیه پایینی آن بیشتر است که این به معنای نزدیک‌تر شدن «نقطه‌ی تعادل» به دسته راکت می‌باشد. سر سبک بودن راکت را با علامت اختصاری HL (حروف اول Head Light) مشخص می‌کنند. به عنوان مثال در راکتی که دارای بالانس ۴ PTS HL است، نقطه‌ی تعادل به اندازه ۴ پوینت (معادل ۴*۱.۸= ۱/۲ اینچ) از نقطه میانی راکت فاصله دارد که این جابه‌جایی در جهت دسته راکت صورت گرفته است. به عبارت دیگر، نقطه‌ی تعادل این راکت در فاصله ۱۳ اینچی از انتهای دسته‌ی راکت قرار دارد.

راکت‌های سر سبک به نسبت راکت‌های سر سنگین قدرت کمتری تولید می‌کنند. اما در عوض کنترلی بیشتر دارند قدرت مانور بیشتری را برای بازیکن مهیا می‌کتد. بازیکنان حرفه‌ای که خود قادر به ایجاد قدرت کافی هستند معمولا از راکت‌های سر سبک بهره می‌برند.

وزن سویینگ (Swing Weight)

وزن سویینگ (Swing Weight) عددی است که بین صفر تا ۱۰۰۰ اندازه‌گیری می‌شود. این عدد را تنها در صنعت راکت‌سازی خواهید دید و در جای دیگر کاربرد ندارد. به زبان ساده، هرچه عدد وزن سویینگ بالاتر باشد، سویینگ کردن با آن سخت‌تر خواهد بود و هر چه وزن سویینگ کمتر باشد بازیکن راحت‌تر می‌تواند راکت خود را به حرکت درآورد.

در ۹۹ درصد راکت‌های امروزی، وزن سویینگ بین اعداد ۲۸۰ و ۳۵۰ قرار دارد. وزن سویینگ پایین‌تر، بازیکن را قادر می‌سازد تا هنگام ضربه زدن  سرعت سر راکت را راحت‌تر افزایش دهد. وزن سویینگ بالاتر قدرت بیشتری را نیز برای بازیکن مهیا می‌کند. اگر راکتی را انتخاب کنید که عدد وزن سویینگ آن بین این دو عدد باشد، هر دو مزیت را در اختیار خواهید داشت.

سختی بدنه راکت تنیس (Racquet Stiffness)

سختی راکت تنیس بین صفر تا ۱۰۰ اندازه‌گیری می‌شود. اغلب راکت‌های تنیس دارای سختی بین ۲۸۰ تا ۳۵۰ می‌باشند. میزان سختی راکت به ما می‌گوید که راکت هنگام برخورد با توپ چه مقدار از خود انعطاف نشان می‌دهد. همانطور که در قسمت ضخامت راکت عنوان شد، هر چه راکت هنگام برخورد با توپ بیشتر دفرمه شود، انرژی ضربه به میزان بیشتری هدر می‌رود که این موضوع کم‌شدن قدرت راکت را در پی خواهد داشت. در مقابل، سختی بیشتر بدنه راکت سبب کاهش میزان انعطاف‌پذیری آن و افزایش قدرت راکت می‌شود که این برابر با کنترل کمتر خواهد بود. علاوه بر موارد بالا، راکت‌های سخت هنگام ضربه زدن شوک و لرزش بیشتری را به مچ، آرنج و شانه بازیکن منتقل می‌کنند که این در دراز مدت می‌تواند منجر به آسیب‌دیدگی شود.

انواع زه راکت تنیس (Racquet Strings)

صنعت تولید زه راکت تنیس در دهه‌های اخیر پیشرفت قابل ملاحظه‌ای کرده است. امروزه زه‌‌ها در جنس‌ها و قطرهای مختلفی تولید و به بازار عرضه می‌شوند که ویژگی‌های متفاوت هر کدام برای سلیقه و سبکی خاص از بازی مناسب هستند. زه‌ها بر حسب قطر از شماره‌ ۱۵ (ضخیم‌ترین) تا شماره ۱۹ (نازک‌ترین) تقسیم‌بندی می‌شوند. شماره‌های میانی نیز با حرف L که نشان‌دهنده کلمه Light (به معنای سبک) می‌باشد، مشخص می‌گردند. در جدول زیر شماره‌های مختلف زه به همراه معادل آن‌ها به میلی‌متر درج شده‌ است.

هر چه زه نازک‌تر باشد، میزان درگیری آن با توپ بیشتر می‌شود که این موضوع علاوه بر اینکه به بازیکن اجازه می‌دهد کنترل بهتری بر روی ضربه خود داشته باشد، به تولید اسپین بیشتر نیز کمک می‌کند. اما نکته منفی در مورد زه‌های با ضخامت کم، عمر کوتاه آن‌ها می‌باشد. در واقع هر چه زه ضخامت کمتری داشته باشد به همان نسبت عمر کوتاه‌تری نیز خواهد داشت.

زه‌ها از نظر جنس به انواع زیر تقسیم می‌شوند:

نایلون: زه‌های نایلون معمولا از یک هسته یک‌پارچه و یک یا دو لایه رویی ساخته می‌شوند. این زه‌ها به رغم قیمت پایین از دوام بالایی برخوردارند و کشش (Tension) خود را در طول زمان به خوبی حفظ می‌کنند. زه‌های نایلون اما بسیار خشک هستند و در جذب شوک ناشی از ضربه خوب عمل نمی‌کنند. زه‌های نایلون با نام «گات مصنوعی» نیز شناخته می‌شوند.

پلی‌اورتان/نایلون مولتی‌فیلامان: بهترین نوع زه‌های مصنوعی به حساب می‌آیند و ترکیب فوق‌العاده‌ای از کنترل و قدرت را ارائه می‌دهند. بر خلاف زه‌های نایلونی که یک هسته مرکزی دارند، زه‌های مولتی‌فیلامان از درهم‌تنیده‌شدن صدها یا هزاران الیاف که به وسیله رزین پولی‌اورتان به صورت یک‌پارچه درآمده‌اند، ساخته می‌شوند. زه‌های مولتی فیلامان از زه‌های نایلونی گران‌ترند و برای بازیکنانی که به دنبال کنترل بیشتر هستند، گزینه مناسبی محسوب می‌شوند.

 گات یا روده طبیعی: این‌ زه‌ها از روده گاو درست می‌شوند و در گذشته انتخاب اول اکثر بازیکنان حرفه‌ای تنیس بودند. اما امروزه به صورت ترکیبی با زه‌های پلی‌استر استفاده می‌شوند بدین صورت که زه‌ ردیف‌های اصلی از جنس پلی‌استر و ردیف‌های فرعی از جنس روده کشیده می‌شود. زه‌های گات برای افرادی که در ناحیه دست و آرنج دچار مصدومیت هستند، انتخاب مناسبی می‌باشد. باید در نظر داشت که این زه‌ها از دوام بالایی برخوردار نیستند و با اینکه بعضی انواع آن‌ها از لایه‌های محافظ نیز برخوردارند، هنگام قرار گرفتن در معرض رطوبت، کشش خود را از دست می‌دهند.

پلی‌استر: این زه‌ها قدرت راکت را کم می‌کنند و به همین خاطر بیشتر توسط تنیس‌بازان حرفه‌ای مورد استفاده قرار می‌گیرند. چراکه می‌توانند بدون نگرانی از به خارج رفتن ضربات خود با تمام قدرت به توپ ضربه بزنند. زه‌های پلی‌استر نیز به سرعت کشش خود را از دست می‌دهند که این بزرگترین نقطه ضعف آن‌ها به حساب می‌آید.

الگوی زه (String Pattern)

الگوی زه در راکت تنیس با دو عدد بیان می‌شود که این اعداد بیان‌گر تعداد ردیف‌ زه‌های اصلی (Main) و فرعی (Cross) می‌باشند. در میان الگوهای مختلفی که در راکت‌های امروزی مورد استفاده قرار می‌گیرد، الگوهای ۱۶X۱۹ و ۱۸X۲۰ متداول‌تر از بقیه هستند. عدد اول از سمت چپ (اعداد ۱۶ و ۱۸ در دو الگوی ذکر شده) تعداد ردیف‌ زه‌های اصلی را که در امتداد طول راکت کشیده شده‌اند، نشان می‌دهد و عدد دیگر (اعداد ۱۹ و ۲۰ در دو الگوی ذکر شده) نشان‌گر تعداد ردیف‌ زه‌های فرعی است که در امتداد عرض راکت کشیده شده‌اند.

الگوی زه‌ به دو نوع باز (Open Pattern) و بسته/متراکم (Closed Pattern) تقسیم می‌شود. هر چه تعداد ردیف‌های اصلی و فرعی بیشتر باشد، الگوی زه، متراکم‌تر (بسته‌تر) و هر چه تعداد ردیف‌ها کمتر باشد الگوی زه، بازتر خواهد بود. الگوی باز سبب افزایش خاصیت ارتجاعی شبکه زه‌ها  می‌گردد که این موضوع افزایش قدرت راکت را در پی خواهد داشت. در مقابل، الگوی بسته سبب سفت‌تر شدن شبکه زه‌ها و کاهش خاصیت ارتجاعی آن می‌شود که این ویژگی قدرت راکت را کم و کنترل آن را بیشتر می‌کند.

در الگوی باز، زه‌ها به دلیل فاصله بیشترشان از یک‌دیگر، درگیری بیشتری با توپ پیدا می‌کنند، که این ویژگی به ایجاد چرخش (Spin) بیشتر بر روی توپ کمک می‌کند. بنابراین بازیکنانی که از انتهای زمین (‌Baseline) و با تاپ‌اسپن زیاد بازی می‌کنند معمولا از الگو‌ی باز استفاده می‌کنند. به یاد داشته باشید که در راکت‌هایی که الگوی باز دارند، زه‌ها به دلیل حرکت‌ آزادانه‌تر و سایش بیشتر، عمر کوتاه‌تری نیز خواهند داشت.

کشش زه (String Tension)

زه راکت با استفاده از دستگاه مخصوص زه‌کشی و با کشش و یا «تنشن» مشخصی بر روی راکت کشیده می‌شود. میزان کشش زه با واحدهای پوند و یا کیلوگرم بیان می‌گردد. معمولا زه راکت با «تنشن» بین ۵۵ تا ۶۵ پوند کشیده می‌شود. هر چه این عدد کمتر باشد، شبکه زه‌ها خاصیت ارتجاعی بیشتری خواهد داشت و هنگام برخورد با توپ نیروی بیشتری را به توپ بر می‌گرداند. در مقابل، هر چه زه راکت سفت‌تر (تنشن بالاتر) باشد، شبکه زه‌ها خاصیت ارتجاعی کمتری خواهد داشت که این یعنی بازیکن می‌تواند کنترل بیشتری بر روی ضربه خود داشته باشد. در اینجا نیز مانند موارد پیشین دو عامل قدرت و کنترل در مقابل هم قرار دارد. بازه تنشن مناسب هر راکت بر روی بدنه آن نوشته شده است. برای انتخاب تنشن مناسب بهتر است حد وسط را در نظر گرفت تا به ترکیبی مناسب از قدرت و کنترل دست یافت.

گریپ راکت تنیس (Racquet Grip)

 گریپ یا دسته راکت قسمتی است که نواری لاستیکی به دور آن پیچیده شده و ما در محل آن راکت را به دست می‌گیریم. راکت‌های تنیس با سایز‌های مختلف گریپ تولید می‌شوند تا برای هر اندازه دستی مناسب باشند. گریپ مناسب به بازیکن کمک می‌کند تا هنگام اجرای ضربات به راحتی کنترل راکت را دست داشته باشد. گریپی که برای دست کوچک باشد، بازیکن را مجبور می‌کند تا برای جلوگیری از چرخش راکت در دست، انگشتان خود را محکم‌تر بفشارد که این مسئله خستگی زودهنگام عضلات را در پی خواهد داشت و در درازمدت می‌تواند منجر به بروز عارضه آرنج تنیس‌بازان (Tennis Elbow) شود. از سوی دیگر، گریپی که برای دست بزرگ باشد به نیروی بیشتری برای ثابت نگه داشتن راکت در دست نیاز دارد و تغییر گریپ را در حین بازی دشوار می‌کند. گریپ بزرگ هم‌چنین اجرای کامل ضربات سرویس و اسمش را دشوار می‌سازد و در درازمدت می‌تواند سبب بروز مصدومیت شود.

توجه: شماره گریپ را نباید با نوع گریپی که با آن راکت را به دست می‌گیریم اشتباه گرفت. برای زدن ضربات مختلف (فورهند، سرویس و …) از گریپ‌های مختلفی (کانتیننتال، ایسترن، وسترن) استفاده می‌شود که در مطلبی جدا‌گانه به آن خواهیم پرداخت.

سایز گریپ راکت در حقیقت بیانگر اندازه محیط دسته راکت می‌باشد که از صفر تا شش شماره‌گذاری می‌گردد. شماره گریپ مناسب برای خانم‌ها معمولا ۲ (و یا کمتر) و برای آقایان ۳ (و یا بیشتر) در نظر گرفته می‌شود. در جدول زیر شماره‌های مختلف گریپ را بر حسب اینچ و میلی‌متر ملاحظه می‌کنید. توجه داشته باشید که بین هر شماره گریپ حدود ۳ میلی‌متر اختلاف است.

اندازه‌گیری گریپ راکت

برای پیدا کردن سایز گریپ مناسب روش‌های متفاوتی وجود دارد که ساده‌ترین آن استفاده از خط‌کش می‌باشد. برای این کار کافی است فاصله خط پایینی کف دست خود را تا نوک انگشت حلقه اندازه بگیرید و سپس شماره گریپ خود را بر اساس جدول بالا پیدا کنید. در صورتی‌که اندازه گریپ شما بین دو شماره گریپ قرار دارد، شماره کوچک‌تر را انتخاب کنید، چرا که پس از بستن «اور گریپ» حدود ۱.۵ میلی‌متر به سایز گریپ راکت شما اضافه خواهد شد، اما اگر گریپ راکت برای دست شما بزرگ باشد راه آسانی برای کم کردن آن وجود نخواهد داشت.

راه دیگر این است که راکت را با استفاده از گریپ ایسترن به دست بگیرید. برای این کار کافی است دست خود را بر روی صفحه راکت گذاشته و به سمت دسته راکت حرکت دهید. سپس همانند تصویر زیر انگشت اشاره دست مخالف خود را در فضای ایجاد شده بین انگشتان و کف دست قرار دهید. اگر گریپ راکت برای شما مناسب باشد، این فضا باید دقیقا اندازه انگشت‌تان باشد، اگر فضا کافی نباشد، به این معناست که گریپ برای شما کوچک و اگر بیش از حد لازم باشد، گریپ برای شما بزرگ است.