تنیسفا: اندی رادیک آخرین تنیسباز مرد امریکایی بود که فاتح یو اس اوپن شد. پس از خداحافظی او هیچیک از هموطنانش نتواستند از دور چهارم در قسمت انفرادی مردان فراتر روند. آینده تنیس امریکا نیز در این بخش چندان روشن به نظر نمیرسد. آیا این پایان رویای آمریکایی در تنیس مردان است؟
امریکا از دیرباز موفقترین کشور در ورزش تنیس بوده است. از زمان حرفهای شدن تنیس، امریکاییها با 51 قهرمانی در رقابتهای گرند اسلم در بخش انفرادی مردان، بیشترین افتخار را کسب کردهاند. هیچکدام از کشورهای سوئد، اسپانیا و استرالیا که به ترتیب با 25، 21 و 20 عنوان قهرمانی در ردههای بعدی قرار دارند، به اندازه نصف امریکاییها هم فاتح گرند اسلم نشدهاند.
تنیسبازان امریکایی در مجموع 896 هفته در صدر جدول ردهبندی تنیس مردان قرار داشتند که قابل مقایسه با کشورهای دیگر نیست. سوییس (302)، جمهوری چک (270) و صربستان (215) در ردههای بعدی قرار دارند؛ این در حالیست که آمار این 3 کشور فقط مربوط به یک بازیکن است و آنها بدون فدرر، لندل و جوکوویچ، جایگاه قابل توجهی در تنیس مردان ندارند.
اما اکنون وضعیت تنیس امریکا در جدول ردهبندی انفرادی مردان کاملا متفاوت است. بیش از 12 سال از آخرین باری که یک امریکایی (اندی رادیک) در صدر جدول تنیس مردان بود میگذرد و مدتهاست اهالی سرزمین فرصتها امیدی به بازگشت به دوران طلایی گذشته را ندارند.
تنیس امریکا در دهه 70: افسانه آرتور اش و شروع قدرتنمایی جیمی کانرز
در دهه هفتاد، آرتور اش، استن اسمیث و جیمی کانرز سردمداران تنیس امریکا در بخش مردان بودند. امریکاییها در این دهه، 11 بار قهرمان مسابقات گرند اسلم در بخش انفرادی مردان شدند که 5 عنوان آن در رقابتهای تنیس آزاد امریکا بدست آمد. هر دو عدد، بیشترین تعداد عناوین قهرمانی در بین همه کشورها بود.
کانرز در این دهه 5 بار برترین تنیسباز سال شد تا نام خود را به عنوان مهمترین تنیسباز مرد آن سالها و نام امریکا را به عنوان موفقترین کشور دهه 70 در تاریخ تنیس مردان ثبت نماید.
تنیس امریکا در دهه 80: ظهور جان مکنرو و ادامه حضور درخشان کانرز
در دهه هشتاد جان مکنرو با 6 عنوان قهرمانی در گرند اسلمها، موفقترین فرد در تنیس امریکا و جهان بود. کانرز هم 3 قهرمانی دیگر کسب کرد که 2 عنوان آن در یو اس اوپن حاصل شد. برایان تیچر و مایکل چنگ نیز در ابتدا و انتهای دهه، به ترتیب قهرمان آزاد استرالیا و رولند گروس شدند تا بازهم تعداد عناوین قهرمانی امریکاییها در بخش انفرادی مردان به عدد 11 برسد.
در آن سالها، سوئدیها به مدد تنیسبازانی چون بیورن بورگ افسانهای، متس ویلندر و استفان ادبرگ بزرگ، 13 بار قهرمان گرند اسلم شدند؛ اما حکمرانی امریکاییها در یو اس اوپن دچار خدشه نشد. مکنرو و کانرز در سالهای 1978 تا 1984، همه قهرمانیها در تنیس امریکا را بین خود تقسیم کردند. بنابراین تنیس امریکا مانند دهه هفتاد، در نیمی از مسابقات گرنداسلم که میزبان آن بود، پیروز شد. جان مکنرو در سالهای 1981 تا 1984 بر قله تنیس جهان گرفت تا امریکا در زمینه “بهترین تنیسباز مرد” در دهه 80 نیز رکورددار باشد.
تنیس امریکا در دهه 90: پیت سمپراس و آندره آغاسی بر بام جهان تنیس
دهه 90 با ظهور اسطوره جهان تنیس، پیت سمپراس آغاز شد و با رقابت سخت او و آندره آغاسی، دیگر تنیسباز افسانهای امریکایی ادامه یافت. سمپراس در دهه 90، 12 بار قهرمان مسابقات گرند اسلم شد تا نام خود را برای همیشه در تاریخ تنیس امریکا و جهان جاودانه کند. آغاسی 5 قهرمانی شامل 2 یو اس اوپن کسب کرد تا نفر دوم دهه 90 باشد. نفر سوم این دهه به لحاظ بیشترین عنوان قهرمانی گرند اسلم در بخش انفرادی مردان نیز یک امریکایی بود: جیم کوریر. او در ابتدای دهه 90 در هر کدام از گرند اسلمهای آزاد استرالیا و فرانسه، 2 بار قهرمان شد تا برگ زرین دیگری را در تاریخ تنیس امریکا ثبت کند. مجموع گرنداسلمهای فتحشده توسط امریکاییها در بخش انفرادی مردان در این دهه به عدد 21 رسید که 6 عنوان آن در یو اس اوپن بدست آمد.
در بخش بهترین تنیسباز مرد سال نیز امریکاییها پیشتاز بودند. استفان ادبرگ، آخرین تنیسباز بزرگ سوئدی در پایان سالهای 1990 و 1991 در صدر جدول ردهبندی تنیس مردان قرار گرفت؛ اما در ادامه این عنوان تا پایان دهه 90 به امریکاییها رسید. جیم کوریر در سال 92، پیت سمپراس در سالهای 93 تا 98 و آندره آغاسی در سال 99 بهترین تنیسباز مرد جهان شدند تا امریکا حاکم مطلق تنیس در آن سالها باشد.
تنیس امریکا در قرن بیستویکم: پایان دوران طلایی
ابتدای قرن بیستویکم نیز با حکمرانی امریکاییها در بخش انفرادی مردان همراه بود. آغاسی 3 و سمپراس 2 گرند اسلم دیگر فتح کردند و قهرمانی سال 2003 اندی رادیک در یو اس اوپن نوید ظهور ستارهای دیگر در آسمان تنیس امریکا را داد؛ اما اوجگیری راجر فدرر، افسانه تکرار نشدنی تنیس جهان در ابتدای قرن بیستم، اجازه قدرتنمایی را به هیچ تنیسبازی نداد. فدرر سوییسی که با شکست آندره آغاسی در فینال یو اس اپن سال 2005 خود را در جهان تنیس تثبیت نمود، 4 بار در فینال مسابقات گرند اسلم اندی رادیک را مغلوب کرد تا کابوس او و دوستداران تنیس امریکا باشد. 3 مورد ازین 4 شکست در فینال ویمبلدون اتفاق افتاد که معروفترین آنها فینال سال 2009 است؛ جایی که اندی رادیک در ست پنجم 16-14 از استاد سوییسی شکست خورد تا آخرین حضورش در فینال یک گرند اسلم به تلخترین شکل ممکن به پایان برسد.
رادیک که در سال 2003 عنوان برترین تنیسباز مرد سال را بدست آورد، پس از شکست مقابل خوان مارتین دلپوترو در یو اس اپن 2012 در 30 سالگی از دنیای تنیس خداحافظی کرد. بدین ترتیب تنیس امریکا برای اولین بار در تاریخ خود خلاء یک بازیکن بزرگ را در بخش انفرادی مردان حس کرد. 4 سال از پنجم سپتامبر 2012 میگذرد و این خلاء روز به روز بزرگتر میشود. همانطور که پیشبینی میشد ماردی فیش، جان ایزنر، سم کوئری و … به موفقیت مهمی دست پیدا نکردند تا امریکاییها قدر رادیک را که متعلق به دسته تنیسبازان افسانهای تاریخشان هم نبود، بیشتر بدانند.
تنیس امریکا: اکنون و آینده؛ آیا امیدی هست؟
در سالهای اخیر از رایان هریسون و جک ساک به عنوان تنیسبازان آیندهدار امریکایی نام برده شد؛ اما آنها نیز به جایی نرسیدند تا استیو جانسون 26 ساله، سید ِ برتر تنیس امریکا در یو اس اوپن 2016 باشد. امریکاییها برای نخستین بار در دوران حرفهای تنیس، هیچ تنیسبازی در بین 16 سید برتر بخش انفرادی مردان نداشتند و برای نخستین بار در 70 سال اخیر، تنیس امریکا هیچ نمایندهای در جمع 16 مرد برتر تنیس یو اس اوپن ندارد. تیلور فریتس آخرین تنیسبازی است که از او به عنوان آینده تنیس امریکا یاد میشود. باید منتظر نشست و دید که آیا او هم به سرنوشت استعدادهای سوخته این دهه اضافه میشود یا خیر. اما پاسخ هرچه باشد، آینده تنیس امریکا در بخش مردان روشن به نظر نمیرسد.
لازم به یادآوری است با وجود خواهران ویلیامز و برادران برایان، تنیس امریکا در قرن بیستویکم در سایر بخشها مانند همیشه قدرتمند بوده است. این اسطورهها به نوعی جور تنیس انفرادی مردان امریکا را نیز کشیدهاند. در آینده به تاریخ تنیس امریکا در این بخشها نیز خواهیم پرداخت.